________________
दादशः सर्गः। विनविद्वेषमिथ्यावहास्यरत्यरतिस्मरैः । निद्रानिन्दाशुगज्ञानरागासंयमसाध्वसैः ॥ १७२ ॥ भूयो निन्द्यतमाचारैः सर्वदा खलविभ्रमैः । न सेव्यते यः सारङ्गैरिव दग्धवनाश्रयः ॥ १७३ ॥
विनाः पश्चान्तरायास्तदादिभिरष्टादशभिरेकश्लोकनिरूपितैरमीभिर्दोपैरिति, शेष स्पष्टम् ।। १७२ ॥ सारङ्गमगैः, दग्धवनाश्रय इव, यो भगवान् न सेव्यते इति, अपरं सुगमम् ॥ इति युग्मव्याख्यानम् ॥ १७३ ॥
तमव्ययं चिदात्मानमचिन्त्यात्मानमीश्वरम् । मन्यामहेऽनघं नित्यमीदृशं परमेश्वरम् ॥ १७४ ।।
इत्यादिवर्णितस्वरूपं तं परमेश्वरं मन्यामहे वयमिति, ते कि०, अव्ययं नित्यं, चिदात्मानं ज्ञानस्वरूपं, तथाचिन्त्यात्मानं अचिन्त्यस्वरूपं, ईश्वरं स्वामिनं, तथा, अनघं निष्पापं,एवंविध परमात्मानं वयं मन्यामह, हे राजन् !। इति स्वरूपार्थतस्त्रयोविंशत्या श्लोकैर्जगदीश्वरस्वरूपं प्रकाशितम् ॥ १७४॥ __अथ किश्चिपिशुनवचःप्रपञ्चप्रचारप्रतिवन्धकयुक्त्या गुरुभांपतेकिञ्च शाहिशिरोरत्न ! सकर्णाऽऽकर्णयाऽधुना । कुजन्मानो द्विजन्मानो यद् वदन्त्यसमञ्जसम्॥१७॥
हे शाहिशिरोरन ! हे सकर्ण! निपुण!, अधुना संपति, आकर्णय शृणु, किमाकर्णयेत्याह-यत् कुजन्मानः कुत्सितावताराः, द्विजन्मानो विप्राः, असमञ्जसं वदन्ति अस्मान् प्रतीति योज्यम् ॥ १७५ ॥
