________________
अष्टमः सर्गः।
३०५ सदा तत्र क्षणे, असतां सतां च चेतसि क्रमेण अमुदा मुदा च परोही अभूतां बभूवतुः, इति ॥ २२ ॥
आचार्यधुर्यो महधाम गच्छा
नुज्ञामुपेत्याऽतिबभौ प्रतापी । स्तोमैर्गवां क्लुप्तजगत्प्रकाशो
भर्चेव भासां नभसोऽन्तरालम् ॥ २३ ॥ भाचार्यधुर्यः गच्छानुज्ञां किं०, महधाम महानां तेजसा पाम शालां, उपेत्य प्राप्य, अतिवभौ भृशमशुभव , किं०, प्रतापी प्रतापवान् , यथा भासां भर्ता भानुः, नभसोऽन्तरालं गगनमध्यं, उपेत्य शोभते, किं०, क्लुप्तो जगति प्रकाशो येन; कैर्गवां स्तोमैः गुरुपक्षे गवां वाचां रविपक्षे गवां किरणानां स्तोमैर्वृन्दैः, इति ॥ २३ ॥
उक्त्वेत्यमाभ्यां तरणेरिवाहः
श्रिया च कान्त्या च तवाऽस्तु संगः। लक्ष्मीमनुज्ञां च विनेयरले
द्वे अप्यमुष्मिन्निदधे गुरुः खे ॥ २४ ॥ अमुग्मिन् विनेयरत्नेऽस्मिन् शिष्योचमे, गुरुर्लक्ष्मी सूरिपदवीरूपां, अनुज्ञां च सर्वकार्यानुमतिपदानरूपां, दे अपि निदधेऽस्थापयत्, किं०, कृत्वा इति उक्त्वा कथयित्वा इति, किं०, तदाह-आभ्यां गच्छाधिपत्यलक्ष्मीगच्छानुज्ञाभ्यां, अमा सह, तव संगोऽस्तु भूयादिति, काभ्यामिव कस्येत्याह-तरणेः सूर्यस्य, इव यथा, अहाश्रिया वासरलक्ष्या, कान्त्या रुचा च, इति भावः ॥ २४ ॥ .
वर्णाः किमेते.लिखिता ललाट
