________________
षष्ठः समः।
२५३ पनरूपं वाक्यं, मुहुर्वारं वारं, उदीर्य उक्त्वा स सुरः सद्यः, किं०, विनिर्मिता सिद्धिर्वर्थसिद्धिर्येन सः, आत्मस्थानं खं पदं, अम्बुधेर्वेलेव जलधिवेलावत् , इयाय गतवान्, कयं, यथाऽऽगतं तथा गतवान् ॥५०॥ ईषत्प्रमीलितदृशः प्रभवः प्रभूणां
हंसेन पद्ममिव भूषितमात्मनोऽङ्कम् । पक्षद्वयीविजयिना जयसिंहनाम्ना
शिष्येण शिष्यमुकुटेन तदाऽऽश्वपश्यन् ॥५१॥ तदा तत्र सुरे गते सति, प्रभूणां प्रभवस्ते गुरूणां गुरवः, किं०, ईषन्मानं प्रमीलिता निद्रिता दृग् येषां ते, आशु शीघ्र, आत्मनोऽई स्वमुत्सहं, कि०, भूषितं भ्राजितं, केन, जयसिंहनाम्ना शिष्येण, किंलक्षणेन, शिष्यमुकुटेन शिष्यशिरोमणिना, कमिव केनेति दृष्टान्तमाह-यथा हंसेन पद्म कमलं, हंसेन शिष्येण च किं०, पक्षद्वयीविजयिना हंसपक्षे पक्षयोश्छदयोईयं, शिष्यपक्षे पक्षयोर्मातापितरूपयोयं, तेन विजयिना जयवता, अपश्यन् पश्यन्ति स्मेत्यर्थः ॥५१॥
इत्यात्मचित्तगतिना वचसा सुरस्य __स्वप्नेन तेन च तदा खयमीक्षितेन । अस्मिन् विनेयवृषभे तपगच्छलक्ष्मी
यास्या मया ध्रुवमथो गुरुणेत्यमानि ॥५२॥ इति पूर्वोक्तेन, आत्मचित्तगतिना स्वमनोज्ञेन, वचनेन, च पुनः, तदा स्वयमीक्षितेन तेन स्वमेन, अथ गुरुणा इत्यमानि इति निश्चिक्ये, इतीति किं, अस्मिन् विनेयषभे जयविमलना
