________________
विजयमशस्त्याम् ।
खरमपारमपापदृशां सुखम् ॥ ३६ ॥ पयसा पानीयेन परिपूर्णो यः पयोमुग् मेघस्तस्य, इव यथा, वय स्थशिखण्डिनां तरुणमयूराणां, तथा अमुष्य शिशोः, गभीरं, पुनः, अपार स्वरं निशाम्यतां शृण्वतां, "डग् द्रष्टुदर्शनध्यक्षिण" इत्यनेकार्थत्वात् अपापा दृग् दृष्टिः, दर्शनं वा, धीर्बुद्धिर्वा, येषां तेषां अपापचक्षुषां वा, अंपापदर्शनानां वा, अपापधियां वा, पुण्यात्मनामिति यावत् ; भूरि बहु, सुखं सातं, 'भवतीति ॥३६॥
चुलुकतस्तलमाविरभूद् मुने__ स्तुलयतोऽपि पति पयसां बहुम् । प्रथितमस्य तु सत्त्वधनं सदा
ऽतलमबालमवाग्विषयं शिशोः ॥३७॥ बहोस्खिलित्वात् पुंलिङ्गे बहुं महान्तमपि, पयसां पति समुद्र, मुनेरगस्त्यस्य, तुलयतः सतः, चुलुकतस्तलं आविरभूत प्रकटितं, अस्य तु पृथुलं, पुनः, अतलमगाधं सत्त्वधनं, अबालमजडं, पुनः, अत एवावाविषयं वचनागोचरम् ॥ ३७॥
असमविस्मयभूरभिभूयते
भुवनवैभववेश्म गभीरिमा । पृथुलकूपभुवाऽतिगभीरता
द्भुततया ततयाऽस्य न नाभिजः ॥३८॥ असमस्य निरुपमस्य विस्मयस्य भूमिः, पुनः, भुवनवैभवस्य जगदैश्वर्यस्य वेश्म गृहं, अस्य शिशोः, नाभिजो गभीरिमा ततया बड्या, पृथुलकूपभुवातिगभीरताऽद्भुततया कूपगभीरत्वचारुत्वेन, नाभिभूयते निर्जित इति निगर्वः ॥ ३८ ॥
