________________
विजयस्त्वाम् । पुनः स्वयमुप्तमब्धिकाचीरुहाङ्क्रामिव निजरोपितपादपपरोहमिव, एनं पुत्रं, आत्मना स्वेन, वृद्धिं नय प्रापयेति; अत्र धातोर्द्विकर्मकता ॥ १०२ ॥
वर्षद्वयानन्तरमेनमात्म__ जन्मानमादाय शुभाशये ! त्वम् । भवार्णवे नावमिवाददीथा__ दीक्षामवश्यं शिवशर्ममूलम् ॥ १०३ ॥
वर्षद्वयाद हायनयुग्मात् अनन्तरं पश्चात् , एनं आत्मजन्मानं नन्दनं, आदाय लात्वा, सार्द्धमिति शेषः । हे शुभाशये भव्यचित्ते ! त्वं भवार्णवे संसारसागरे, नावमिव नावं तरीमिव तत्तारकत्वात , दीक्षां तपस्यां, कीदृशीं शिवशर्मणो मोक्षसुखस्य, मूलं निमित्तम् , आददीथा गृाथा इति ॥ १०३ ॥ . इत्यादिभिः सामवचोभिरात्म
___ हितैः स्वकान्तामनुनीय सम्यक् । ततः प्रदत्तानुमतिस्तयाऽय
ममन्यत खं सफलाभिलाषम् ॥ १०४ ॥ इत्यादिभिरुक्तरूपैः, सामवचाभिरनुकूलवाक्यैः, पुनः किं० आत्मनः स्वस्य हितैः आत्महितैः, स्वकान्तां कोडिमदेवीनानी, अनुनीय सान्त्वयित्वा अनुकूलीकृत्येति यावत् , ततस्तया पल्या, प्रदत्तानुमतिर्दीक्षार्थमनुज्ञातः सन् , अयं श्रेष्ठी कमाख्यः, स्वं सफलाभिलाषं फलिततपस्यारूपमनोरथ, अमन्यत मेने ॥ १०४॥ तस्थौ तदा दुःखवशादधःस्ता
न्मुखी प्रदोषे विसिनीव साऽथ ।
