________________
३०
समणसुत्तं ८८. कुलरूवजादिबुद्धिसु, तवसुदसीलेसु गारवं किंचि ।
जो णवि कुव्वदि समणो, मद्दवधम्म हवे तस्स ॥७॥ . कुलरूपजातिबुद्धिषु, तपःश्रुतशीलेषु गौरवं किञ्चित् ।।
यः नैव करोति श्रमणः, मार्दवधर्मो भवेत् तस्य ॥७॥ ८९. जो अवमाणकरणं, दोसं परिहरइ णिच्चमाउत्तो।
सो णाम होदि माणी, ण दु गुणचत्तेण माणेण ॥८॥ योऽपमानकरणं, दोषं परिहरति नित्यमायुक्तः । ...
सो नाम भवति मानी, न गुणत्यक्तेन मानेन ॥८॥ . ९०. से असई उच्चागोए असई नीआगोए, नो होणे नो अइरिते। .
नोऽपीहए इति संखाए, के गोयावाई के माणावाई ? ॥९॥ सः असकृदुच्चर्गोत्रः असकृन्नीचर्गोत्रः, नो हीनः नो अतिरिक्तः ।
न स्पृह्येत् इति संख्याय, को गोत्रवादी को मानवादी ? ॥९॥ ९१. जो चितेइ ण वंकं, ण कुणदि वंकं ण जंपदे वंकं ।
ण य गोवदि णियदोसं, अज्जव-धम्मो हवे तस्स ॥१०॥ यः चिन्तयति न वक्रं, न करोति वक्रं न जल्पति वक्रम् ।
न च गोपयति निजदोषम्, आर्जवधर्मः भवेत् तस्य ॥१०॥ ९२. परसंतावयकारण-वयणं, मोत्तूण सपरहिदवयणं ।
जो वददि भिक्खु तुरियो, तस्स दु धम्मो हवे सच्चं ॥११॥ परसंतापककारण-वचनं, मुक्त्वा स्वपरहितवचनम् ।
यः वदति भिक्षुः तुरीयः, तस्य तु धर्मः भवेत् सत्यम् ॥११॥ ९३. मोसस्स पच्छा य पुरत्थओ य, पओगकाले य दुही दुरंते ।
एवं अदत्ताणि समाययंतो, रूवे अतित्तो दुहिओ अणिस्सो॥१२॥ मृषावाक्यस्य पश्चाच्च पुरस्ताच्च, प्रयोगकाले च दुःखी दुरन्तः ।
एवमदत्तानि समाददानः, रूपेऽतृप्तो दुःखितोऽनिश्रः ॥१२॥ ९४. पत्थं हिदयाणिढें पि, भण्णमाणस्स सगणवासिस्स ।
कडुगं व ओसहं तं, महुरविवायं हवइ तस्स ॥१३॥ . पथ्यं हृदयानिष्टमपि, भणमानस्य स्वगणवासिनः । कटुकमिवौषधं तत्, मधुरविपाकं भवति तस्य ॥१३॥
