________________
२२६
.
समणसुत्तं ७०४. अवरोप्परमविरोहे, सव्वं अत्थि त्ति सुद्धसंगहणे । .
होइ तमेव असुद्धं, इगजाइविसेसगहणेण ॥१५॥ परस्परमविरोधे, सर्वमस्तीति शुद्धसङग्रहणम् ।
भवति स एवाशुद्धः, एकजातिविशेषग्रहणेन ॥१५॥ ७०५. जं संगहण गहियं, भेयइ अत्थं असुद्धं सुद्धं वा ।
सो ववहारो दुविहो, असुद्धसुद्धत्थभेयकरो ॥१६॥ यः संग्रहेण गृहीतं, भिनत्ति अर्थं अशुद्धं शुद्धं वा ।
स व्यवहारो द्विविधोऽशुद्धशुद्धार्थभेदकरः ॥१६॥ ७०६. जो एयसमयवट्टी, गिलइ दब्बे धुवत्तपज्जायं ।
सो रिउसुत्तो सुहुमो, सव्वं पि सदं जहा · खणियं ॥१७॥ यः एकसमयतिनं, गृह्णाति द्रव्ये ध्रुवत्वपर्यायम् ।
स ऋजुसूत्रः सूक्ष्मः, सर्वोऽपि शब्दः यथा क्षणिकंः ॥१७॥ ७०७. मणुयाइयपज्जाओ, मणुसो तिं सगढ़िदीसु वटतो ।
जो भणइ तावकालं, सो थूलो होइ रिउसुत्तो ॥१८॥ मनुजादिकपर्यायो, मनुष्य इति स्वकस्थितिषु वर्तमानः ।
यः भणति तावत्कालं, स स्थूलो भवति ऋजुसूत्रः ॥१८॥ ७०८. सवणं सपइ स तेणं, व सप्पए वत्थु, जं तओ सद्दो। .
तस्सत्थपरिग्गहओ, नओ वि सद्दो त्ति हेउ व्व ॥१९॥ शपनं शपति स तेन, वा शप्यते वस्तु यत् ततः शब्दः ।
तस्यार्थपरिग्रहतो, नयोऽपि. शब्द इति हेतुरिव ॥१९॥ ७०९. जो वट्टणं ण मण्णइ, एयत्थे भिन्नलिंगआईणं ।
सो सद्दणओ भणिओ, ओ पुस्साइआण जहा ॥२०॥ यो वर्तनं च मन्यते, एकार्थे भिन्नलिङ्गादीनाम् ।
स शब्दनयो भणितः, ज्ञेयः पुष्यादीनां यथा ॥२०॥ ७१०. अहवा सिद्धे सहे, कीरइ जं कि पि अत्थववहरणं ।।
तं खलु सद्दे विसयं, 'देवो' सद्देण जह देवों ॥२१॥ अथवा सिद्धः शब्दः, करोति यत् किमपि अर्थव्यवहरणम् । तत् खलु शब्दस्य विषयः, 'देवः' शब्देन यथा. देवः ॥२१॥
