________________
१८०
समणसुत्तं
५७१. इक्कं पंडियमरणं, पडिवज्जइ सुपुरिसो असंभंतो । खिप्पं सो मरणाणं, काहिइ अंतं अनंताणं ॥ ५ ॥ एकं पण्डितमरणं, प्रतिपद्यते सुपुरुष: असम्भ्रान्तः । क्षिप्रं सः मरणानां करिष्यति अन्तम् अनन्तानाम् ||५|| ५७२. चरे पयाइं परिसंकमाणो, जं किंचि पासं इह मन्नमाणो ।
लाभंतरे जीविय वूहइत्ता, पच्चा परिणाय मलावधंसी ॥६॥ चरेत्पदानि परिशङ्कमानः, यत्किंचित्पाशमिह मन्यमानः । लाभान्तरे जीवितं बृ ंहयित्वा, पश्चात्परिज्ञाय मलावध्वंसी ॥ ६ ॥ ५७३. तस्स ण कप्पदि भत्त-पइण्णं अणुवट्ठिदे भये पुरदो ।
सो मरणं पत्थितो, होदि हु सामण्णणिव्विण्णो ॥७॥ तस्य न कल्पते भक्त-प्रतिज्ञा अनुपस्थिते भयं पुरतः ! सो मरणं प्रेक्षमाणः, भवति हि श्रामण्यनिर्विण्णः ॥ ७ ॥ ५७४. संलेहणाय दुविहा, अभितरिया य बाहिरा चेव ।
अभितरिया कसाए, बाहिरिया होइय सरीरे ॥८॥ संलेखना च द्विविधा, अभ्यन्तरिका व बाह्या चैव । अभ्यन्तरका कषाये, बाह्या भवति च शरीरे ॥ ८॥ ५७५. कसाए पयणूएं किच्चा, अप्पाहारे तितिक्खए । अह भिक्खू गिलाएज्जा, आहारस्सेव अन्तियं ॥ ९ ॥ कषायान् प्रतनून्
अथ
कृत्वा, अल्पहार: तितिक्षते । भिक्षुग्र्लायेत्, आंहारस्येव अन्तिकम् ॥९॥ ५७६. न वि कारणं तणमओ संथारो, न वि य फासुया भूमी । अप्पा खलु संथारो, होइ विसुद्धो मणो जस्स ॥१०॥ नापि कारणं तृणमयः संस्तारः, नापि च प्रासुका भूमिः । आत्मा खलु संस्तारो भवति, विशुद्धं मनो यस्य ॥ १०॥ ५७७-५७८. न वि तं सत्थं च विसं च, दुप्पउतु व्व कुणइ वेयालो ।
जंतं व दुप्पउत्तं, सप्पु व्व पमाइणो कुद्धो ॥११॥ जं कुणइ भावसल्लं, अणुद्धियं उत्तमट्टकालम्मि । दुल्लहबोहीयत्तं, अनंतसंसारियत्तं च ॥१२॥
