________________
१५४ सिरिसंतिरिविरहण दुरुष इति सारीर-माणसाणं, दुक्खाण खओ ति होइ दुक्खखओ।
नामावरणाईणं, कम्माण खओ उ कम्मखओ ॥ ८६२ ॥
शारीर-मानसानां दुःखानां क्षय इति भवति दुःखक्षयः। मानावरणादीनां कर्मणां क्षयस्तु कर्मक्षयः ॥ ८६२ ।। मना समाहिमरणं, रागद्दोसेहिँ विप्पमुक्काणं । देहस्स परिचाओ, भवंतकारी चरित्तीणं ॥ ८६३ ॥ भण्यते समाधिमरणं राग-द्वेपैर्विप्रमुक्तानाम् । देहस परित्यागो भवान्तकारी चरित्रिणाम् ॥ ८६३ ॥ सम्मचरणाइ बोही, तीसे लाभो भवे भवे पसी। . कम्मक्खयहेउत्ता, सिद्धफलो नियमओ एसो॥८६४॥ सम्यक्चरणादि वोधिः तस्या लामो भवे भवे प्राप्तिः । कर्मक्षयहेतुत्वान् सिद्धफलो नियमत एषः ॥ ८६४ ॥ संपजउ मह एयं, तुह नाह पणामकरणओ सुगमं । मोक्खंगमेव सकलं, पत्थियमेयम्मि पणिहाणे॥८६५ संपद्यतां ममैतत् तव नाथ ! प्रणामकरणतः सुगमम् । मोक्षानमेव सकलं प्रार्थितमेतस्मिन् प्रणिधाने ।। ८६५॥ दुइयम्मि वि पणिहाणे, भवनिवेयाइ सिवफलं चेव । तो नत्थि अत्थभेओ, वंजणरयणा परं मिन्ना ॥८६६ द्वितीयस्मिन्नपि प्रणिधाने भवनिर्वेदादि शिवफलमेव । ततो नास्ति अर्थभेदो व्यञ्चनरचना परं भिन्ना ॥८६६।। एत्तो चिय एगयरं, पणिहाणं नियमओ य कायई । इय पुदि उवइटुं, दुहाऽवि न नियाणमेयं ति ॥८६७॥ इत एव एकतरत् प्रणिधानं नियमतश्च कर्तव्यम् ।
इति पूर्वमुपदिष्टं द्विधाऽपि न निदानमेतदिति ।। ८६७ ।। कम्मक्खयत्थमीडा, तत्तो नियमेण होइ किर मोक्खो। जह सो विन पत्थिजह, धम्मे आलंबणं कयरं? ॥८६८॥
