________________
कुमारपालचरिते
.
२८८
म करि मणाउ वि मणु विवसु में करि दुक्कय-कम्मु । वायारम्भु वि मा करहि जइ किर इच्छसि सम्मु ॥६३॥ तिस्थि वि अच्छउ अहव वणि अहवइ निअ-गेहे वि । दिवेंदिवे करइ जु जीव-दय सो सिज्झइ सव्वो वि ॥६४॥ तवें सहुँ संजमु नाहिँ जसु एम्बइ गॅम्वइ जु दाह । .... पच्छइ-तावु न जो करइ तासु फुसिज्जइ लीह ॥ ६५॥
६३. मनागपि विवशं विषयलाम्पट्यपरं मनः मा कुरु । दुष्कृतकर्म सपापव्यापारं च मा कुरु । वागारम्भमपि सावधवचनप्रतिपादनमपि मा कार्षीः यदि किल इति प्रसिद्धौ शर्म मुक्तिसुखम् इच्छसि ।।
ध्रुवु । एम्व । समाणु । पर । मणाउ । मं । " एवं-परं-सम-ध्रुवं-मा-मनाक एम्व-पर-समाणु-ध्रुवु-मं-मणाउ' [४१८] ॥ प्रायोग्रहणात् म मा ॥
६४. तीर्थेपि आस्तां प्रयागादौ वसतु । अथवा वने सर्वसङ्गं मुक्त्वा वनस्थस्तपस्तप्यताम् । अथवा निजगेहेपि आस्ताम् । परं दिवादिवा प्रतिदिनं यो दयां करोति स सर्वोपि सिध्यति मुक्तो भवति । मुक्तिं प्रति जीवदयैव कारणं न तीर्थाद्यवस्थानम् इत्यर्थः ॥
६५. यस्य तपसा सह संयमो न हि अस्ति । तथा एवमेव संयमरहितः यो दिवसानि गमयति । तथा यः पश्चात्तापं धिङ् मां धर्मरहितम् इत्यात्मनिन्दां न करोति तस्य जन्तोः रेखा साधुमध्ये गणना मृज्यते । तादृशः साधुमध्ये न गण्यत इति भावः ॥
किर । अहवइ । दिवेदिवे । सहुं । नाहिं । “किलाथवा- दिवा-सह-नहेः किराहवइ-दिवे-सहुं-नाहिं [४१९] ॥ प्रायोधिकारात् अहव ॥
१D स तादृशः.
