________________
( १०१ )
तिर्वा ष्ठिवः ।४।१।४३॥ ष्ठिवेदिवत्वे सति पूर्वस्य तिर्वा स्यात् । स्यात् । तिष्ठेव, तिष्ठेव ॥४३॥ 'ष्ठिवू निरसने' इति भ्वादिः, ष्ठिवू निरसने इति दिवादिः द्वयोरपि ग्रहणंम् । तेरिकारोऽत्रोच्चारणार्थः तेन इवृध० ।४।४।४७। इत्यादिना वेटि तुष्ठय पति, टुष्ठ्य षति । 'अनुनासिके च० ।४।१।१०८। इति सूत्रेण वकारस्य ऊट । पूर्वस्येति-आदेशविधानसेव ज्ञापयति ष्ठिवेः षकारः ठकारपरः, प्ठाष्टय प्रभृतीनां तु तवर्गपरः तेन तस्थौ, तस्टयो इत्यादि भवति । अन्यथा 'अघोषे शिटः ।४।१।४५ इति षलोपे 'निमित्ताभावे०'। इति न्यायेन तस्य थे 'द्वितीयतुर्ययोः०" ।४।१।४२ इति थकारस्य च ते सिद्ध एव । पशे टकारविधानार्थं तु टिर्वा ष्ठिवः इति सूत्रं कुर्यादित्यर्थः तस्टयो' इत्यत्र ष्ट्य धातो: “आत्सन्ध्यक्षरस्य ।४।२।१ सत्रादा-त्वे 'ष्टया' इति ॥४३।।
व्यञ्जनस्यानादेलक ।४।१।४४। द्वित्वे पूर्वस्य व्यञ्जनस्यानादेलुक् स्यान् । जग्ले । अनादेरिति किम् ? आदेर्मा भूत् । पपाच ॥४४॥ अभ्याससत्कान्यव्यञ्जनस्य लुक् न तु पूर्वव्यञ्जनस्येति भावः ॥४४॥
-
अघोष शिट: ।४।१।४५॥
वित्वे पूर्वस्य शिटस्तत्सम्बन्धिन्येवाधोषे लुक् स्यात् । चुश्च्योत।
अधोष इति किम् ? सस्नौ ॥४५॥ · अनादिलुगपवादोऽयम ॥४५॥
कङश्चन ।४।१।४६। वित्वे पूर्वयोः कडोर्यथासंख्यां चौ स्याताम् । चकार । जुकुचे ॥४६॥ .
