________________
૧૮૧૦
ઉપમિતિ ભવપ્રપંચ કથા. [પ્રસ્તાવ ૭. આવી રીતે હું અકલંકના ઉપદેશને વીસરી ગયે, વિષયમાં વધારે વિધારે ઊંડે ઉતરતે ગ અને મકરવજના તાબામાં જતે ગયે એટલે સદાગમ મહાશયે જોઈ લીધું કે અત્યારે ભાઈશ્રી એના ભાવશત્રુઓના હાથમાં રમકડાં થઈ પડ્યાં છે અને એવે વખતે પિતાને અવસર જરા પણ નથી, પિતાને માટે એ સંજોગોમાં જરા પણ સ્થાન નથી-આવી વિચારણને પરિણામે એ પોતે દૂર જઇને બેઠા-મારાથી આઘા ખસી ગયા.
આવા વિચિત્ર સંગોમાં અને અનર્થકારી ઘટનાના પ્રસંગમાં પણ મારો અંતરંગ મિત્ર પુણ્યદય મારી સર્વ વાંછાઓ જરૂરીઆતે અને હોંસે પૂરી પાડતે હતા, હું જે ઈછું તે હાજર કરી દેતા હતા, પણું હું એટલે બધે પરાધીન થઈ ગયા હતા અને મૂઢ બની ગયે હતું કે એ મારા સાચા મિત્રની કિમત તે વખતે હું જરા પણ આંકતે નહિ, તેને પીછાનતે પણ નહિ અને તેને યાદ પણ કરતા નહિ.
મેં તે બસ એક જ વાત ઉપર ધ્યાન આપ્યું. મારા અંતઃપુરમાં આખો વખત રહેવા લાગ્ય, સ્ત્રીઓ સાથે મનમાન્યા આનંદ કરવા લાગ્ય, વિલાસ જાળમાં પડવા લાગ્યું અને સ્ત્રીસંબંધમાં સુખ માનવા લાગે; તે એટલે સુધી કે મારા રાજ્યનું સર્વ કાર્ય મેં છેડી દીધું, મારે રાજધર્મ વિસરી ગયો અને માત્ર વિષયસેવનાની ઝંખના ચિંતા અને વિચારણા કરવા લાગ્યો. મારા અંતઃપુરની સ્ત્રીઓ સાથે જ વિષય સેવવાથી વાત અટકી નહિ, મારી ભેગsણ તે આકાશની જેમ વધવા લાગી, એટલે પછી મેં મર્યાદા છેડી, હદ મૂકી અને હું આગળ વધે; મારા નગરમાં સારા રૂપવાળી કઈ પણ સ્ત્રી છે એમ મને ખબર પડે કે કઈ જણાવે એટલે એને મેં તે પકડવા માંડી, ફસાવવા માંડી, હેરાન કરવા માંડી, એના ધણી પાસેથી બળાત્કારે ખુંચવી લેવા માંડી. એમાં એ સ્ત્રી કુળવાનું છે કે અધમ છે, એગ્ય છે કે અગ્ય છે, કે એવી બીજી કઈ પણ બાબતનો વિચાર ન કર્યો. ગોરી ચામડી અને બહારથી રૂપાળું લાગતું શરીર જોઈ હું તેના ઉપર બળાત્કાર કરવા લાગે અને નીચ આચરણ ચલાવવા લાગ્યો. એમ કરવામાં મહા પાપ થાય છે એ વાત મારા ખ્યાલમાં પણ ન આવી, મારા કુળને એવી વાત છાજતી નથી એવો મને વિચાર સરખો પણ ન આવ્યો અને મારે રાજધર્મ મને શું શીખવે છે તેને ખ્યાલ પણ ન રહ્યો. મારા મંત્રીઓ એ બાબતમાં મને વારે કે અટકાવે તેની પણ મેં કાંઈ ગણના કરી નહિ.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
