________________
પ્રકરણ ૧૩ મું.
શોક અને દ્રવ્યાચાર,
અ કલંક મુનિએ અન્યત્ર વિહાર કર્યો એટલે એને દૂર ગ
રા યેલ જાણું વળી પાછા મહામોહ અને પરિગ્રહ જાગ્રત સિત થયા, રાજી થયા, નજીક આવ્યા અને સદાગમ મારાથી થાય છે દૂર જતા રહ્યા. પછી મેં જે દાનાદિ કાર્ય આદય
રકારી હતાં તે તરફ હું શિથિલ થવા લાગે, ધર્મદેશના તે તદ્દન વિસરી જ ગયે, તે પછી તદ્દન જનાવર જેવો થઈ ગયે અને અંકરે ઉઠેલા હતા તે જડ જેવા થઈ ગયા, નકામા થઈ ગયા. ધીમે ધીમે હું પાછો વિષય સેવવાની મૂછમાં અને ધન એકઠું કરવાના વિચારમાં તત્પર થઈ ગયો અને અનેક સ્ત્રીઓ અને તેનું
એકઠું કરવા માટે મારી આખી વસતીને અનેક પ્રકારની પીડાઓ કરવા લાગ્ય, દુઃખ દેવા લાગ્યો, ત્રાસ આપવા લાગ્યું. અનેક પ્રકારના ભેગની તૃપ્તિ કરવા સારૂ મેં અંતઃપુરમાં હજારો સ્ત્રીઓને એકઠી કરી, સોનાથી સેંકડો કુવાઓ ભરી દીધાં અને મહામહેને તાબે થઈને આખી પૃથ્વીને નારહિત (અહિરણ્યી) કરી દીધી અને ટુંકામાં કહું તે આ દુનિયામાં એવું કેઈ પણ પાપ નહિ હોય જે મેં મોહવશ થઇને કર્યું નહિ હોય. હું જે જે ઈચ્છાઓ કરતા તે સર્વ મારે આંતર મિત્ર પુણ્યદય પૂરી પાડતો હતું, પણ મેહ અને પરિગ્રહને વશ પડીને મેં તે વાત જાણી નહિ, તેની કિંમત આંકી નહિ, તેના પ્રેમને બદલે આપે નહિ અને તેથી આખરે પુણ્યોદય મારા ઉપર કાંઈક ગુસ્સે થયે.
મદનસુંદરી મરણ, શોકનું આગમન,
અકલંકને ઉપદેશ તે વખતે મારી હૃદયવલ્લભા પ્રિયા મદનસુંદરી જે મને પ્રાણથી પણ વધારે વહાલી હતી તેને શૂળનો વ્યાધિ થયે, શેડો વખત તે વ્યા
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
