________________
પ્રકરણ ૧૬ ] હરિ અને ધનશેખર.
૧૬૩૭ (ગુપ્ત દાટેલા ભંડારને) ખેદીને બહાર કાઢ” મિત્રની પ્રેરણાથી મને થાક લાગેલે હતો છતાં આરામ પણ લીધા વગર મેં તો એકદમ જમીનને ખણવા માંડી, વધારે ઊંડું ખોદતાં એ જમીન મહા મૂલ્યવાનું રોથી ભરેલી જણાઈ, બારિકીથી તપાસ કરતા એક મેટો ઘડો અનેક મહા તેજસ્વી રોથી ભરેલું દેખાય, રતો એવાં તો પાણુવાળાં હતાં કે તેની પ્રભા( lustre)થી ચારે તરફ પ્રકાશ થઈ રહ્યો હતો. આવાં સુંદર રતોથી ભરેલે ઘડે જોતાં મારા આનંદને કાંઈ પાર રહ્યો નહિ, મારી જીભમાં પાણુ છૂટવા લાગ્યું, મારા આખા શરીરે પરસેવો થઈ ગયે, મારી આંખો હર્ષથી પ્રફુલ્લિત થઈ ગઈ અને મારા આખા શરીરે રોમાંચ ખડા થઈ ગયા. હું તો મારા સાગરમિત્રની પ્રેરણાથી તેને એકદમ લેવા ગયો ત્યાં તે ચારે દિશાઓને ફાડી નાખે એવો મોટો ભયંકર અવાજ થયો અને એ જ જમીનમાંથી કાળસ્વરૂપ અત્યંત ભયકર મેટો વૈતાળ ઉત્પન્ન થયો, બહાર નીકળી આવ્યું. એની આંખોમાંથી અગ્નિના ભડકા બહાર નીકળતા હતા, એના મુખમાંથી “ફે ફેટ ના ભયંકર અવાજ નીકળ્યા કરતા હતા, એની અત્યંત ભયંકર લાંબી દાઢે બહાર નીકળી આવેલી હતી અને એનું મુખ જમરાજથી પણ વધારે ભયંકર હતું; એ એટલે ભયંકર અને બીહામણે હતો, એના આખા શરીરને દેખાવ એ ભયંકર હતો કે એને જોતાં જ ગાત્ર ગળી જાય, એના સામી નજર કરતાં પ્રાણી બળું બળું થઈ જાય અને એને સ્વર સાંભળતાં કાન ફાટી જાય. તેને જોતાં મેં મોટેથી રડે પાડવા માંડી, પિકાર કરવા માંડ્યા, રડવા માંડ્યું, પણ તે ન ગણકારતાં તેણે મને પોતાના મોઢામાં લઈને બળાત્કારથી કડકડાટ કરતા ફાડી નાંખ્યો.
તે વખતે જે ગેળી મને ધનશેખર થતી વખતે ભવિતવ્યતા તરફથી આપવામાં આવી હતી તે પૂરી થઈ રહી એટલે એ જ ભવિતવ્યતાના પ્રતાપથી અગાઉની માફક પાછો હું પાપિષ્ટનિવાસ નગરીના સાતમા પાડામાં ગયે (સાતમી નરકે ગયે). અહો સુંદરમુખી અગૃહતસંકેતા! એ સાતમા પાડામાં અનેક પ્રકારનાં મહાભયંકર દુઃખ અનુભવીને ત્યાંથી બહાર નીકળે ત્યારે વળી એ ભવિતવ્યતાના બળથી ત્યાર પછી અનેક સ્થાને હું રખડયો, મેં બહુ પ્રકારનાં દુઃખ અનુભવ્યાં અને મારે માથે થવામાં કાંઈ બાકી ન રહી. મારાં તે દુઃખનું હું તારી પાસે કેટલું વર્ણન કરૂં? ટુંકામાં કહું તે આ દુનિયામાં એવું કેઈ પણ
૧ જુએ પૃ. ૧૪૭,
૨૩
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
