________________
પ્રકરણ ૭] ભરદરિયેથી રાજ્યસિહાસને.
૧૫૪૩ પણ! લાજવગરના! મર્યાદા બહાર ગયેલા અધમ હીજડા! અતિ પાપી મનપૂર્વક તું આવું મહા ઘોર કર્મ કરી રહ્યો છે છતાં તારા હજુ સેંકડે ટુકડા કેમ થઈ ગયા નથી?” આવા શબ્દો બોલતાં તે પિતાના હેઠને દાંતથી દબાવી મહા ભયંકર ભવાં ચઢાવીને મારી પાસે આવ્યું, હું તેને જોઈને આખે શરીરે ધ્રુજવા લાગ્યો અને તેવી અવસ્થામાં મને ઉપાડીને તે આકાશમાં ઊંચે ઊભો રહ્યો. આવે વખતે હરિકુમાર મારી વહારે આવ્ય, પૂર્વને સ્નેહ લક્ષ્યમાં
રાખીને તેણે પિતાનું એકાંત સજજનત્વ બતાવ્યું અને હરિકૃત તેના ઉપર કરેલ દેહાંત કષ્ટને વિસારી મૂક્યું. તુરત વિજ્ઞપ્તિ. જ તે દેવને મસ્તક નમાવી પગે પડ્યો અને હાથ જોડી
મારી ખાતર તેને વિનતિ કરવા માંડી “હે દેવ ! આ આપને પગે પડી વિજ્ઞપ્તિ કરનાર મારી ઉપર જે તમારી ખરેખરી દયા હોય તે આ મારા મિત્રને છોડી દે. અહો દેવ! તમે તે આજે મને જમના મહોંમાંથી પાછો ખેંચી આપે છે, તે હવે મારા ઉપર આટલી પૂરી કૃપા કરે અને આ મારા પ્રિય મિત્રને ન મારે. એના વગર મારું જીવતર મને અકારું થઈ પડે તેમ છે, એના વગર મારું સુખ મારું ધન અને મારું શરીર પણ નિષ્ફળ જેવું થશે, માટે આપ તેને ગમે તેમ કરીને છોડી દો.” હરિ માર મારૂં સર્વ ચરિત્ર જાણતો હતો, મેં તેના ઉપર જે ભય
કર કામ કર્યું હતું તેની તેને ખબર હતી, છતાં તે મહાદેવને આગ્રહ. ભાગ્યવાન નરેષ્ઠ મારા તરફ આવું સારું મન રાખતા
હતે. ખરે ! નિર્વિવત્ત હિં સાધવ સાધુ પુરૂષ કઈ પણ પ્રકારના વિકાર વગરના જ હોય છે. હરિકમારે આવી વિચિત્ર પ્રકારની માગણી દેવની પાસે કરી ત્યારે દેવ તે ઉલટે મારા ઉપર વધારે ગુસ્સે થતા તેને કહેવા લાગે “અરે કુમાર ! મહાભાગ્ય! તું તે ખરેખર ભદ્રિક છે, તું તારે જે ગામ જવું છે ત્યાં જા, આ દુષ્ટ ઘાતકીને તે તેનાં કામનાં બરાબર ફળ હું ચખાડીશ.” આ પ્રમાણે સજનની જનતાને જવાબ આપી દેવે મને
આકાશમાં ખૂબ હલાવ્યો અને પછી અત્યંત જોરથી દરિયામાં મને દરિયામાં ઉછાળીને ફેંકી દીધો. મને એવા જોરથી ફે કર્યો. તેણે પછાડયો કે તે વખતે દરિયામાં જબરે અવાજ
થયો અને હું દરિયાને તળીએ ગયે. અંધકારથી તદ્દન મલીન દેખાતાં પાતાળમાં જાણે હું ખરેખર નારકીનો જીવ હેઉ તેવી સ્થિતિ થોડી વાર અનુભવીને પાછો હું મારા પાપથી દરિયાની સપાટિ
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
