________________
પ્રકરણ ૨૭ મું.
દયાકુમારી.
ના
તપિતાના સન્માન સાથે અને નાગરિકેના પ્રેમ વચ્ચે
- નગરમાં પ્રવેશ કરી દિવસ આનંદમાં અને વહાલી છે હિંસાના વિચારમાં પૂરો કર્યો. તેજ રાત્રિએ થોડું EV NI K ઉંધ્યા પછી રાત જ્યારે થોડી બાકી રહી ત્યારે મારા
રાજરા મનમાં પાછું પાપ પ્રગટ થયું એટલે મારા પિતાશ્રીને અને માતુશ્રીને રીતસર પ્રભાતવંદન કર્યા વગર જ હું અટવી
ના (જંગલ) માં ચાલ્યા ગયે. આખા દિવસમાં મેં અનેક શિકારશોખ. નાના મોટા પ્રાણીઓનો શિકાર કર્યો અને સંસ્થાને વખત થયે એટલે મારે મંદિરે પાછો ફર્યો.
પિતાના વિચારે વિદુરની સૂચના,
નિમિત્તકને જેસ. લગભગ સાંજને વખતે પિતાજીએ વિદુરને પૂછયું કે “ભાઈ વિદુર ! આજે કુમાર આ દિવસે કેમ દેખાય જ નહિ? જરા તપાસ તો કર.” જવાબમાં વિદુરે કહ્યું “પ્રભુ ! હું મારી કુમારશ્રી સાથેની જીની દોસ્તી યાદ કરીને આજે સવારે જ કુમારને મળવા ગયો હતો. ત્યાં કુમારશ્રીના નોકરવર્ગ મને જણાવ્યું કે કુમાર તો થોડી રાત્રી બાકી હતી ત્યારના શિકાર કરવા માટે અટવીમાં ચાલ્યા ગયા હતા. ત્યારે મેં કુમારના હજુરીઆઓને પૂછ્યું કે “મૃગયા કરવાને કુમારશ્રી આજે જ ગયા છે કે દરરોજ તેવી જ રીતે જંગલમાં તેઓશ્રી જાય છે? તેના જવાબમાં મને નોકરે જણાવ્યું કે “જે દિવસથી કુમાર અહીંથી વિદાય થઈને રસ્તામાં હિંસા દેવીને પરણ્યા ત્યારથી દરરેજ શિકાર કરવા જાય છે. જે શિકાર કરવા જતા નથી તે તેઓને જરા પણ
૧ વાંચનારને યાદ હશે કે સ્પર્શનની આખી કથા કુમાર નંદિવર્ધન પાસે કહેનાર આ વિદુરજ હતા.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
