Pathshala Granth 1

SR No.: 002066
Original Sutra Author: N/A
Author: Pradyumnasuri
Publisher: Bapalal Mansukhlal Shah Trust
Publication Year: 2005
Total Pages: 382
Language: Gujarati
Classification: Book_Gujarati, Ethics, Sermon, & Education
File Size: 63 MB

Page 226

વિહારમાં પ્રભુદર્શન - ૨ વિમલનાથ કા વદન અનોપમ, લોચન અમૃત-કચોલાં
વિહારની પરિસ્થિતિ બદલાતી જાય છે. ધળિયા માર્ગથી વિમલનાથ ભગવાન એવા તો વહાલા-વહાલા લાગવા થતાં વિહાર પછી હવે રેલ્વેના પાટાની બાજુની જગ્યાએથી લાગ્યા કે થયું, આનંદઘન મહારાજના શ્રીમુખેથી પંક્તિઓ ચાલવાના સંજોગો પણ આવે છે. એમાંયે હવે બધે ડામરની પ્રગટી તે આ મૂરતિ જોઈને જ ! સડકો થતાં વિહાર- હાઈ-વેના વિહાર થયા! ચાલવાનો અમીયભરી તુજ મૂરતિ રચી રે, કંટાળો જ આવે. ઉપરનું આકાશ તો એનું એ જ હોય, ઉપમા, ન ઘટે કોઈ છતાં ત્યાં, નજર માંડી શકાતી નથી. સતત “નીચે જોઈને
શાન્ત-સુધારસ ઝીલતી રે, ચાલવું ' એ નિયમ પાલન અનાયાસે થઈ જાય છે !
નીરખત તૃપ્તિ ન હોઈ આજુસે-બાજુસે' નિગાહ રાખતાં ચાલવું પડે છે ! ‘ગામ વિમલ જિન! દીઠાં લોયણ આજ. જલદી આવે તો સારું એવું મનમાં થાય છે.
દુઃખ-દોહગ દૂરે ટલ્યાં રે, સુખ-સંપદસુ ભેટ અમારે એકવાર આવું થયું હતું. પાલિતાણાથી રાજકોટ ધરાઈ-ધરાઈને, મૂક-અવાક્ બનીને, આંખથી ગટતરફનો વિહાર હતો. ઘેટી થઈને ગારિયાધાર તો પહોંચ્યા. ગટક દર્શન - રસપાન કર્યા જ કર્યું. દર્શનાનયોગ સધાઈ પછી ઠેઠ બાબરા સુધીના રસ્તે એક પણ જિનાલય આવતું ગયો. પૂછતાં ખબર પડી કે, ખંભાતથી આવા અદ્ભુત નથી. અખિયૉ પ્યાસી રે...નું રટણ ત્રણ દિવસ સુધી કરતા અને રમણીય પ્રભુજી પ્રાપ્ત થયા છે. પછી સાત-આઠ રહ્યા. બાબરાનો રસ્તો પણ, કદી ન ખૂટે એવો લાંબો યુવાનોને બોલાવ્યા. ચૈત્ય-શુદ્ધિ દ્વારા ભક્તિ કરવાની લાગતો હતો. માંડ-માંડ બાબરા દેખાયું; તો પણ રોડ પરથી
પ્રેરણા આપી. તરત જ તેઓ તૈયાર થઈ ગયા. અમને એ ગામમાં જવાને રસ્તે ખાસ્સે ચાલવાનું હતું. ઘડી-ઘડી, જે નિમિત્તે પ્રભુનું વારંવાર સાંનિધ્ય સાંપડ્યું. તન-મન પાવન મળે તેને પૂછ્યા કરીએ :
થઈ ગયાં. જ્યારે જ્યારે તેરમા વિમલનાથ ભગવાનનું ઉપાશ્રય કેટલે આવ્યો? જવાબ એક સરખો મળે : સ્મરણ કરીને વંદના કરવાનું બને છે, ત્યારે આ ભગવાનને
અડધોએક કિલોમીટર જેટલે. એને પૂછવાનું મન નત-નેત્રે પ્રણામ થાય છે. આવા ભાવ વ્યક્ત કરતી વારંવાર થાય : તું ઊભો છે ત્યાંથી કે હું ઊભો છું ત્યાંથી ?- એવી ગવાતી પંક્તિ વધુ ગમવા લાગે છે : ચટપટી થતી હતી. વધુ થાકીએ, એ પહેલાં ઉપાશ્રયની જિનકી પ્રતિમા, ઈતની સુન્દર, ખડકી આવી. દેરાસર અને ઉપાશ્રય એક જ ખડકીમાં હતા. વો કિતના, સુન્દર હોગા. પાતરાં-ઝોળી વગેરે ઓટલે મુક્યાં અને દેરાસરનાં પ્રસંગ-પ્રાપ્ત ખંભાતનાં જિનાલયોની ચૈત્યપરિપાટી પગથિયાં ચડ્યા.
કરી છે, દર્શન કર્યા છે. આ વિમલનાથ ભગવાન જેવા જ જેવા ‘નિસીહી ” બોલીને દેરામાં દાખલ થયા, પ્રભુજી ત્યાં છે; છતાં જે સંજોગોમાં બાબરા ગામમાં અવિકારી અને સૌમ્ય મૂર્તિનાં દર્શન કર્યા, હરિનાં વિમલનાથ ભગવાનનાં દર્શને મનમાં એક જગ્યા અંકિત લોચનિયાઁ નીરખાં ને મન-મયુર નાચી ઊઠ્યા ! ત્રણ-ત્રણ કરી છે; વર્ષો પછી પણ ભાવોલ્લાસની આ ભરતીમાં કદી દિવસની તરસી આંખો હતી; એમાં, આવા ગામમાં સાવ ઓટ નથી આવી કે દર્શનની એ છબી કાળ-રજથી મલિન અનપેક્ષિત નયનાભિરામ દર્શન થયાં! ઉપશમ રસનાં નથી થઈ ! અજ્ઞાત મન સુધી પ્રભુને લઈ જવાનો માર્ગ, અમૃત-કચોળાં જેવાં નેત્ર, કરુણાની ક્યારી જેવી કીકીઓ આ જ હશે એમ લાગે છે. આ માર્ગમાં આપણે સ્થિર થવું જોઈ. અમારી આંખ ધરાતી ન હતી. થાક, તરસ અને છે - ગતિ કરવી છે - પ્રગતિ કરવી છે; માટે આ રસ્તાને ભૂખ તો વરાળ થઈને ઊડી ગયાં ! સામે વિરાજમાન વળગી રહીએ.
વિહાર : ૧૭૯