________________
અર્પણ + ક્ષમાશ્રમણ માતા ભદ્રા અને યુવતી બન્નેનાં હૈયાં કોઈ અચિંતનીય ભાવાવેગથી એકી સાથે ક્રૂજી ઊઠ્યાં. યુવતીએ માતાના પગમાં માથું નમાવ્યું. બન્નેએ રડી રડીને હૈયાના ભાર ઠલવ્યા. અન્નક તે જોવા ન રહ્યો. આજે એને પોતાની જ બીક લાગતી હતી. તે ત્યાંથી ચાલી નીકળ્યો.
ઘણે દિવસે પાછો અહંસક મુનિસંઘમાં મળી ગયો. મેઘમુક્ત ચંદ્રકિરણ જેવું તેનું અંતર પણ પવિત્ર અને સ્વચ્છ બન્યું. સંયમી જીવનનો કોઈ પણ પરિસહ એ હવે તેને પરિસરૂપ ન રહ્યો. ત્યાગ-વૈરાગ્ય અને સહનશીલતામાં તે બીજા મુનિઓ કરતાં ઘણે દૂર નીકળી ગયો. જે જેટલા વેગથી પડે છે તે જો વીર્યવાનું હોય તો પાછા એટલા જોરથી ઉપર આવે છે, એ સત્ય અહંન્નકે પોતાના જીવનમાં મૂર્તિમંત કરી બતાવ્યું.
પેલી યુવતી પણ માતા ભદ્રાની સાથે સાધ્વીસંઘમાં સામેલ થઈ ગઈ. પુત્ર કે પતિના ક્ષણિક દેહસુખ કરતાં એમના આત્મિક કલ્યાણને અધિક કીંમતી માનનાર એ બન્ને સાધ્વીઓએ ઠેર ઠેર ફરી શ્રોતાઓને એ જ સત્ય સમજાવ્યું.
“અરણિક મુનિવરની ગોચરીનો જે પ્રસંગ રોજ સહસ્ત્ર કંઠે ગવાય છે તે આ જ અહેસક. એ પતન અને ઉત્થાન એની સવીર્યતાને લીધે આજે પણ પ્રાતઃસ્મરણીય મનાય છે ! મનુષ્યત્વ અને દેવત્વની અનેરી ભભક વડે એ ચિત્ર પુરાતન છતાં નિત્યનૂતન લાગે છે.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
