________________
૭૬
સાંપ્રત સહચિંતન -- ભાગ ૧૨
વાગ્દત્તા કન્યા બંને પોતપોતાના ઘરેથી નિયમિત મંદિરે-ઉપાશ્રયે જતાં હતાં.
વરસંગના લગ્નની તિથિ નક્કી થઈ. લગ્નનો દિવસ નજીક આવતો ગયો. બંને પક્ષે તૈયારીઓ થવા લાગી. સ્ત્રીઓએ લગ્નનાં મંગળ ગીતો ગાવાં ચાલુ કર્યા. જુદા જુદા દિવસના જમણવાર માટે અગાઉથી મીઠાઈઓ બનવા લાગી, ઘર અને શેરીમાં તોરણો બાંધવામાં આવ્યાં. આવા શ્રીમંત યુવાનનાં લગ્ન હોય પછી તૈયારીમાં શી કચાશ હોય ? માતાપિતાના હરખનો પાર નથી.
લગ્નોત્સુક વરસંગ લગ્નની તૈયારીમાં પડ્યો હોવા છતાં અને ધંધો સંભાળતો હોવા છતાં પોતાની નિત્યની ધર્મક્રિયા ચૂકતો નહિ. ઉપાશ્રય જઈ સવારનું પ્રતિક્રમણ એણે કરી લીધું હતું. તેના નવકારમંત્રના જાપ બાકી હતા તે એણે ચાલુ કર્યા. આસપાસ બીજા શ્રાવકો પણ બેઠા હતા. ઠંડીના દિવસો હતા. વરસંગે પોતાની ગરમ શાલ માથે પણ ઓઢી લીધી હતી. સાધુ મહારાજની કામળી જેવી જ એ શાલ લાગતી હતી.
સવારના મંદિરે દર્શન કરવા આવેલાં સ્ત્રીપુરુષો ઉપાશ્રયમાં જઈ સાધુ ભગવંતોને વંદન કરતાં હતાં. એવામાં એક કન્યા આવી. તે સાધુ ભગવંતોને ખમાસણાં દેવાપૂર્વક વંદન કરવા લાગી. વંદન કરતી કરતી તે વરસંગ પાસે આવી. આ પણ કોઈ સાધુ મહારાજ ધ્યાનમાં બેઠા છે એમ એને લાગ્યું. કામળી માથે ઓઢેલી હોવાથી તે વરસંગને ઓળખી શકી નહિ. એણે “ઈચ્છામિ ખમાસમણો'...કહી વિધિપૂર્વક વરસંગને વંદન કર્યા. શબ્દોચ્ચારથી વરસંગની આંખ ખૂલી. તેણે જોયું તો જાણ્યું કે આ તો પોતાની વાગ્દત્તા કન્યા છે. વરસંગ મનમાં હસ્યો.
કન્યા તો વંદન કરી ચાલી ગઇ, પણ પાસે બેઠેલા એક શ્રાવકે મજાકમાં વરસંગને કહ્યું, “અલ્યા વરરંગ ! જોયું ? તારી વહુ થનારી
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
