________________
૫૭
૧૧મી જુલાઈ ૧૯૭૯ રિયો જાઓ. આ પ્રમાણે બે વિકલ્પો છે. વિચાર કરીને કહો.”
વિચાર કરતાં અમને લાગ્યું કે ન્યૂયોર્ક સુધીના સાતસો ડૉલર ખર્ચવા કરતાં બીજે દિવસે એરપોર્ટ સુધી જવાના ટેક્સીના પચીસ ડૉલર ખર્ચવા સારા. આવતી કાલની ફલાઇટમાં ચાન્સ નહિ જેવો છે. કદાચ ફલાઇટ ન મળે તો શહેરમાં પાછાં આવવું પડે અને હોટેલમાં રહેવાનું ખર્ચ થાય. પરંતુ પ્રયત્ન કરવો એ જ અમારે માટે ઈષ્ટ છે.
અમે તે પ્રમાણે સૂચના આપી. અમારી ટિકિટોમાં ફેરફારો થયા. આવા ફેરફારો કરવામાં વાર ઘણી લાગી અને ઓફિસનો સમય તો ક્યારનો થઈ ગયો હતો. છતાં બંને યુવતીઓએ જરા પણ કચવાટ વગર હસતે મુખે અમારું કામ કરી આપ્યું. અમારા માટે લગભગ દોઢ કલાક તેઓ ઑફિસમાં વધારે રોકાઈ નવી ટિકિટો તૈયાર કરી અમારા હાથમાં આપતાં કહ્યું, “તમારી મુશ્કેલી જાણીને અમે આઉટ ઑફ ધ વે જઈને આ કામ અમારી જવાબદારી ઉપર કર્યું છે. તમને આવતી કાલની ફલાઇટ મળે તો અમારી મહેનત લેખે લાગશે. અમે ભગવાનને પ્રાર્થના કરીશું કે આવતી કાલની ફલાઈટ તમને મળે. જો કદાચ તમને ફલાઇટ ન મળે તો તમે બેધડક અહીં પાછા આવજો. અમે ટિકિટ ફરી પાછી બદલી આપીશું.”
અમે તેમનો ખૂબ ખૂબ આભાર માન્યો. તેમની વિદાય લીધી. બીજે દિવસે સવારે અમે વહેલા ઊઠી એરપોર્ટ ઉપર સમયસર પહોંચી ગયાં, પરંતુ અમારી આગળ આડત્રીસ નામો વેઇટિંગ લિસ્ટ ઉપર હતાં. અમને કહેવામાં આવ્યું, “ફલાઇટ ઊપડવાને છેલ્લી વીસ મિનિટ રહેશે ત્યારે અમે વેઇટિંગ લિસ્ટનાં નામો બોલીશું.”
અમે તો ઍરલાઇન્સના કાઉન્ટર સામે એક ખૂણામાં શાંતિથી સામાન સાથે બેઠાં. મનમાં પ્રાર્થના પણ કરતાં રહ્યાં.
છેવટે વેઇટિંગ લિસ્ટનાં નામો બોલવા શરૂ થયાં. જેમ નામ બોલાતાં જાય તેમ અમે ઉત્સુકતાથી ચારે બાજુ નજર કરતાં, પણ આગળનાં આડત્રીસ નામમાંથી એક પણ પ્રવાસી હાજર ન હતો. અમે રાજી થયાં. અમારાં નામો આવ્યાં એટલે અમને તરત ટિકિટ આપી. અમારો સામાન લેવાયો. અમે વિમાનમાં બેઠાં. પરંતુ અમને નવાઈ લાગી, કારણ કે વિમાન અડધું ખાલી હતું. જે પ્રવાસીઓ બેઠા હતા તે પણ બધા ગંભીર અને ગમગીન જણાતા હતા. જાણે નછૂટકે તેઓ પ્રવાસ કરતા હોય ! બધાંને અલ્પાહાર અપાતો હતો, પણ તે ખાવા માટે રસોત્સાહનો અભાવ વરતાતો હતો.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org