________________
પાસપૉર્ટની પાંખે
કચવાતે મને અમે બેઠાં. ચા અને ટોસ્ટ આવ્યાં. ટોસ્ટ માટે અમે બીજી એક વધુ પ્લેટ માગી એટલે વેઇટરે માખીવાળી પ્લેટમાંથી માખીઓ એ ટેબલ ઉપર ઠાલવીને અમને તે આપી. અમે કંઈ કહેવા જઈએ તે પહેલાં તો અડધા ટોસ્ટ પોતાના હાથે માખીવાળી ખાલી પ્લેટમાં એણે ગોઠવી દીધા. અમને સૂગ ચઢી. ઉઘાડા હાથે ઝેરી દવામાં ચોંટેલી માખીઓ તેણે પ્લેટમાં ભરી અને એ જ પ્લેટ ખાલી કરીને એ જ હાથ વડે તેણે ટોસ્ટ ગોઠવ્યા.
આ બધું એણે કેટલી સ્વસ્થતા અને ઘરાક માટેના ઉત્સાહથી કર્યું ! પરંતુ અમારે પક્ષે સ્વસ્થતા કે ઉત્સાહ બંનેનો અભાવ હતો. અમે ઊભાં થઈ ગયાં.
પર
સ્વચ્છતા માટેના સરકારના આગ્રહનો આ કેવો વિચિત્ર અનુભવ હતો ! “આટલી બધી માખીઓ મારતાં એ લોકોનો જીવ કેમ ચાલતો હશે ?’ અમારાંમાંનાં એકે કહ્યું.
“આ લોકો તો હજી સારા છે. મેક્સિકોમાં એક જાતિના એવા લોકો છે કે જે પાંઉ ઉપર ચીકણી જેલી ચોપડીને એવી રીતે રાખે છે જેથી માખીઓ તેના ઉપર બેસીને ચોંટી જાય. તે પછી તે પાંઉ.માખીઓ સાથે તેઓ ખાય છે.' મેં કહ્યું.
રેસ્ટોરાંમાં અમે કશું ખાઈ ન શક્યાં. બિલ ચૂકવીને અમે તરત બહાર નીકળી ગયાં. વેઇટર અમને જોઈ રહ્યો. પોતે કશીક ભૂલ કરી છે એવી વિમાસણમાં પડી ગયો.
અમારી ગાડી આગળ ચાલી. રસ્તામાં બીજી કોઈ રેસ્ટોરાં દેખાતી ન હતી. ઠીક ઠીક સમય પછી એક નાનકડી નદીને કિનારે સરસ રેસ્ટોરાંમાં અમે પહોંચ્યાં. ત્યારે ચાપાણી અને જમવાનો સમય અમારા માટે એક થઈ ગયો હતો.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
