________________
૧૧ ઘેટાંમુંડન
ન્યૂઝીલેન્ડમાં વાઈતોમોની ગુફા જોવા જતાં રસ્તામાં અમારી બસ મંગાતરાતા નામના એક નાનકડા શહેર પાસે આવી પહોંચી. અમારો ડ્રાઈવર અમારો ગાઇડ પણ હતો. એણે બસ ધીમી પાડતાં કહ્યું, “એક્સક્યુઝ મિ; માય બસ વિલ હેવ અ ડ્રિન્ક.” એ શું કહેવા માગતો હતો તે એના થોડા જુદા ઉચ્ચારોને કારણે અમને તરત સમજાયું નહિ, પરંતુ જ્યારે એણે બસને પેટ્રોલપંપ પર લીધી ત્યારે એનું રમૂજી વાક્ય અમને સ્પષ્ટ થયું.
પેટ્રોલ ભરાવીને બસ ચાલી. ડ્રાઇવરે બધાને કહ્યું, “મહેરબાની કરીને અધીરાં ન થશો; હવે તમને પણ ચા-પાણી આપવામાં આવશે. તે માટે નજીકના એક ફાર્મમાં તમને લઈ જાઉં છું. આપણી ટૂરિસ્ટ કંપની તરફથી ત્યાં ચા-પાણીની વ્યવસ્થા કરવામાં આવી છે.”
અમારી બસ ધોરી રસ્તો છોડીને હવે સાંકડા અને લાલ માટીના કાચા રસ્તે એક ટેકરી ચઢવા લાગી. જેમ બસ ઊંચે જતી ગઈ તેમ તેમ આસપાસની નાની લીલીછમ ટેકરીઓ દેખાવા લાગી. આ ટેકરીઓ ઉપર ચારે બાજુ છૂટાંછવાયાં હજારો ઘેટાંઓ ચરતાં હતાં. સ્વચ્છ ભૂરા આકાશ નીચે આછા લીલા રંગનાં ઘાસિયાં મેદાનોમાં નીચું મોઢું કરીને ચરતાં મેંઢાંઓનું દશ્ય જોવા જેવું હતું. લીલી ચાદરમાં જાણે છૂટીછવાઈ સફેદ બુટ્ટી ભરી હોય તેવું આ દશ્ય લાગતું હતું. ચરવાને કારણે ઘેટાંઓ જાણે કે ખેતરમાં સ્થિર હોય તેવાં દેખાતાં હતાં. અમારા ડ્રાઇવરે કહ્યું, “આ બધાં વિશાળ ખેતરો અને ઘેટાંઓ એક જ માલિકનાં છે. આપણે એના ઘરે જ જઈએ છીએ.”
ત્રણેક કિલોમીટર પછી અમે એ ઘરે આવી પહોંચ્યાં. ખેતરોની વચ્ચે કૉટેજ જેવું લાકડાનું બે માળનું આ ઘર હતું. બહારથી તે સાદું પરંતુ અંદરથી સ્વચ્છ, સુઘડ અને કલાકૃતિઓ તથા ચિત્રોની વિવિધ નમૂનાઓથી સુશોભિત હતું. કોઈ શ્રીમંતનું ઘર છે એવી તરત પ્રતીતિ થઈ. અમે પહોંચ્યાં એટલે માલિક અને એની પત્નીએ અમારું સ્વાગત કર્યું. ગાઈડની સૂચનાનુસાર અમે બધાં એક વિશાળ ડાઇનિંગ-ટેબલ આસપાસ ગોઠવાયાં. બધાંને ચા-કૉફ, બિસ્કિટ અને ટોસ્ટ આપવામાં આવ્યાં.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org