________________
વાગ્દત્તા માટે ભેટ
૨૯ ઘણે અંશે ભારતીય પદ્ધતિ જેવું જ લાગે.
ઓહ્નો પોતાની વાગ્દત્તાને મળવા ગયા. મેં ભેટ આપેલું પૅકેટ પણ સાથે લેતા ગયા. મેં હોટેલમાં આરામ કર્યો. જાપાનમાં મહેમાનોને ઘેર લઈ જવાની પદ્ધતિ નથી. જાપાની મિત્રો પણ એકબીજાને મળવા માટે કોઈને ઘેર ન જાય. બહાર નક્કી કરેલા સ્થળે મળી લે. કોઈ ઘેર બોલાવે તો તે આડોશીપાડોશીની ટીકાને પાત્ર થાય.
ઓહો કલાક પછી પાછા આવ્યા. મેં આપેલું પેકેટ તેમના હાથમાં જ હતું. મેં પૂછ્યું, “કેમ, તમારી વાગ્દત્તાને મારી આ ભેટ ન આપી ?”
“તમારી ભેટ મેં એને બતાવી, એને બહુ જ ગમી છે અને એ માટે તમારો ખૂબ ખૂબ આભાર માન્યો છે.”
“તો પછી તમે એ પાછી કેમ લાવ્યા ?” “પાછી જ લાવવાની હોય ને ?” કેમ ?” “મારાં લગ્ન હજી ક્યાં થયાં છે ?” “એટલે ? લગ્ન પહેલાં તમે ભેટ ન આપો ?” “ના.” “કારણ ?”
ધારો કે આવતી કાલે તે બીજા કોઈ સાથે લગ્ન કરે તો મારી ભેટ નકામી ચાલી જાય ને ?”
“પણ ભેટ બતાવીને તમે આપો નહિ તો તેને માઠું ન લાગે ?”
“ના, જાપાનમાં કોઈ એ રીતે માઠું લગાડે નહિ. બધા જ સમજે છે. નક્કી થયા પછી છોકરો કે છોકરી બીજે પરણી ગયાના કિસ્સા ઓછા બનતા નથી.”
જાપાનનાં લોકોના રીતરિવાજોએ અને મનોદશાએ મને વિચાર કરતો કરી મૂક્યો.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
