________________
ઓક્સફર્ડ અને કેમ્બ્રિજ
૧૨૯ બધાં પ્રવાસીઓ બેસી ગયાં. બસ ભરાઈ ગઈ. થોડી વાર થઈ ત્યાં અમારી ગાઈડ આવી પહોંચી. તેની સાથે તેનું એક પરિચિત યુગલ પણ હતું. ગાઈડે એ દંપતીને પોતાની સીટમાં બેસાડ્યું. પછી મને કહ્યું, “ઊભા થાવ.”
કેમ ?” મેં સાશ્ચર્ય પૂછ્યું.
આ ગાઇડની સીટ છે.”
“ગાઇડની કેવી રીતે ? કઈ કાલે તમારી પેલી સીટમાંથી તમે મને ઉઠાડ્યો હતો.”
“ઓહ, ગઈ કાલે તમે મારી સાથે હતા ?”
“હા, એટલા માટે તો આજે તમારી સીટ ઉપર હું બેઠો નથી અને બીજાઓને ન બેસવા માટે મેં સલાહ આપી છે.”
ગાઇડ ક્ષણ વાર દ્વિધામાં પડી. પેલાં પતિ-પત્નીને તો પોતાની સીટ ઉપર એણે બેસાડી દીધાં હતાં, એટલે એમને ઉઠાડવા તે ઇચ્છતી ન હતી. તેણે તરત જ પોતાની વાત બદલી, “અમે ગાઇડ આગળની કોઈ પણ સીટમાં બેસી શકીએ. આજે મારે અહીં બેસવું છે.”
પણ એવું શા માટે ? તો તમારે પહેલેથી જ કહેવું જોઈએ ને ? અથવા સીટ ઉપર “ગાઈડ માટે અનામત' છે એ પ્રમાણે લખેલું હોવું જોઈએ.”
“કંપનીમાં એવો કોઈ નિયમ નથી. ગાઇડ કહે તે પ્રમાણે તમારે માનવું જોઈએ.”
તમે મનસ્વીપણે કહો તે હું માનવા માગતો નથી. તમારા કોઈ નિયમો લખેલા હોય તો મને વંચાવો. તમારી મરજી મુજબ ગમે ત્યારે તમે કોઈને પણ ઉઠાડો તે બરાબર નથી.”
મેં ઊઠવાની ના પાડી એટલે યુવતીનો અવાજ ગરમ થયો. એટલી જ મક્કમતાથી હું મારી વાતને વળગી રહ્યો. અમારી વચ્ચે રકઝક ચાલે છે એ બધા પ્રવાસીઓએ જાણ્યું. મારી બાજુમાં બેઠેલા પ્રવાસી ઊભા થઈને છેલ્લે ચાલ્યા ગયા. ગાઈડ માટે બેસવાની જગ્યા થઈ હતી, પરંતુ હવે તેને માટે પ્રતિષ્ઠાનો પ્રશ્ન બની ગયો હતો. તેણે કહ્યું, “મારે તો આખી સીટ જોઈએ; તો જ મને ચાલુ બસે બધા પ્રવાસીઓને બહારનું કંઈ બતાવવું હોય તો
ફાવે.”
હું મક્કમ રહેવા માગતો હતો. પરંતુ કેટલાક પ્રવાસીઓએ આવીને
Jain Ellion International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
