________________
ટીકીટીકીને જોનારા
લંડનમાં દાંતના ડૉકટર શાંતિલાલ શાહ અને તેમનાં પત્ની લલિતાબહેને અમને જમવાનું નિમંત્રણ આપ્યું હતું. જમ્યા પછી એમની સાથે વિન્ડસર કેસલ અને સફારી પાર્ક જોવાનો અમારો કાર્યક્રમ હતો. મારાં પત્ની અને દીકરી, દેવચંદભાઈ ચંદેરિયા તથા એમનાં ધર્મપત્ની પુષ્પાબહેન વગેરે મળી બારેક જણ અમે હતાં.
- બે ગાડીમાં અમે બધાં ઊપડ્યાં. સફારી પાર્કમાં સિહ છૂટા રાખવામાં આવ્યા છે. પાર્કના એક દરવાજેથી થોડી થોડી વારે એક પછી એક ગાડી છોડવામાં આવે અને બીજે દરવાજેથી તે બહાર નીકળી જાય. ગાડીના કાચ ચઢાવેલા રાખવા પડે. બંને છેડે અને વચ્ચે પણ બંદૂકધારી રક્ષકો ઊભેલા હોય, જેથી સિહ અચાનક કોઈના ઉપર તરાપ મારે તો તેમને બચાવી લેવાય.
અમે પાર્કમાં દાખલ થયાં. કેટલાક સિંહ આમતેમ ફરતા હતા, તો કેટલાક આળસુની જેમ બગાસું ખાતાં બેઠા હતા. સિંહ છૂટા હતા અને અમે પુરાયેલાં હતાં, એટલે સિંહની સાવ પાસેથી અમે પસાર થઈ શકતાં. ગાડી ઊભી રાખવાની મનાઈ હતી. પરંતુ સાવ મંદ ગતિએ ચલાવી શકાતી કે જેથી સિંહ બરાબર જોઈ શકાય. એક સિંહની પાસેથી અમે પસાર થયાં ત્યારે પાંચેક ફૂટને અંતરે ઊભેલા તે સિંહ માટે અમારામાં અંદર અંદર વાત ચાલી : “જુઓને, કેવો ટીકીટીકીને તે આપણને જોયા કરે છે ?” - *
“જેવું આપણને લાગે છે એવું સિંહને પણ લાગતું જ હશે ને કે આ બધાં લોકો કેટલું ટીકીટીકીને મારી સામે જોઈ રહ્યાં છે !” એકે કહ્યું.
“થોડીક મિનિટમાં જે પસાર થવાનું હોવાથી સૌ એકીટસે સિંહને જોઈ લેવાનો પ્રયત્ન કરે તે સ્વાભાવિક છે.” બીજાએ કહ્યું.
સફારી પાર્ક જોઈને અમે વિન્ડસર કેસલમાં ગયાં. કિલ્લામાં મહેલનો થોડોક જ ભાગ આજે અમને જોવા મળવાનો હતો, કારણ કે રાણી એલિઝાબેથે આજે ત્યાં મુકામ કર્યો હતો. મહેલમાં જવા માટે એક ઢાળ ચઢવાનો હતો. અમે બધાં ધીમે ધીમે ઢાળ ચઢવા લાગ્યાં.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
