________________
૮૧
મધરાતે મૂંઝવણ
રિસેપ્શનિસ્ટને મારા રૂમની ચાવી સોંપી તો એમણે પ્રશ્ન કર્યો, “તમે રાતના
મોડા આવવાના છો ?'’
“હા, લગભગ સાડા દસ
અગિયાર થશે.”
“તો રૂમની ચાવી તમારી પાસે જ રાખો. રાતના દસ વાગે અમારું કાઉન્ટર બંધ થઈ જાય છે એટલે રાતના અમે કોઈની ચાવી રાખતા નથી.” એમની વાત સમજાય તેવી હતી, કેમ કે આવી નાની હોટેલને ચોવીસ કલાક રિસેપ્શનિસ્ટ રાખવાનું પોસાય નહિ.
મેં ચાવી ખીસામાં સાચવીને મૂકી, કેમ કે ઊઠતાં-બેસતાં ક્યાંક ચાવી પડી જાય તો રાતને વખતે પંચાત થઈ પડે. કાઉન્ટર ખુલ્લું હોય તો વાંધો નહિ. રિસેપ્શનિસ્ટ ડુપ્લિકેટ ચાવી આપે. બહાર ઠંડી હતી એટલે ઓવસ્કોટ પહેરી હું બહાર રસ્તા ઉપર ઊભો રહ્યો. નિયત સમયે સુરેશભાઈની મોટર આવી પહોંચી. અમે તેમને ઘેર પહોંચ્યા. સુરેશભાઈએ પોતાનાં એક ગુજરાતી મિત્રદંપતીને પણ જમવાનું નિમંત્રણ આપ્યું હતું. જમીને અમે વાતો કરતાં ગયાં અને ટી.વી. જોતાં ગયાં. સમય તો ઘડીકમાં પસાર થઈ ગયો. લગભગ અગિયાર વાગવા આવ્યા. પાછા ફરવા માટે કહેવાનું હું વિચારતો હતો ત્યાં સુરેશભાઈના મિત્રે જ કહ્યું, “અમે રમણભાઈને હોટેલ ઉપ૨ ઉતારતા જઈશું; સુરેશભાઈ, તમારે ધક્કો ખાવાની જરૂર નથી.”
ટેલિફોન કરીને મિનિ ટૅક્સી બોલાવવામાં આવી. ટૅક્સીમાં હોટેલ પાસે મને ઉતારીને તેઓ ચાલ્યાં ગયાં. હોટેલના કાચના દરવાજાને મેં હડસેલ્યો, પણ તે ખૂલ્યો નહિ. કાચમાંથી ખાસ કશું દેખાતું પણ ન હતું, કારણ કે રિસેપ્શનિસ્ટનું કાઉન્ટર બંધ હતું અને લૉબીની લાઇટ પણ બંધ હતી. માત્ર સામે દાદરની લાઇટ ચાલુ હતી. દરવાજો જોરથી ફરીથી હડસેલ્યો પણ તે ખૂલ્યો નહિ. લાગ્યું કે અંદરથી કોઈએ તે બંધ કર્યો હોવો જોઈએ. બહાર ડૉરબેલનું બટન શોધવા પ્રયત્ન કર્યો, પણ તે ક્યાંય હતું નહિ એટલે દરવાજા ઉપર ટકોરા માર્યા. પણ ત્યાં કોઈ હોય તો સાંભળે ને ? મનમાં પ્રશ્ન થયો કે હોટેલમાં રાતને વખતે દરવાજો ખોલવા માટે કોઈ ચોકીદાર નહિ હોય ? કદાચ હોયઅને આઘોપાછો ગયો હોય તો થોડી વારમાં આવશે એમ સમજી - હું કેટલીક વાર ત્યાં ઊભો રહ્યો. એમ કરતાં લગભગ અડધો કલાક વીતી ગયો છતાં કોઈ દેખાયું નહિ.
નાનકડી રસલ સ્ટ્રીટ સૂમસામ હતી. શિયાળાની રાત હતી. કોઈની અવરજવર દેખાતી ન હતી એટલે હું મૂંઝાયો. થયું કે આસપાસ પંદર મિનિટ
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org