________________
પેલા ભાઈ કહે તમારાં ભજન સાંભળી હું ખુશ થયો, વળી તમે મારું કામ પણ સુંદર કર્યું છે. તેથી મેં તમને વધુ રકમ આપી છે.
મોચી કહે, મજૂરીની રકમ લઉં પણ ભજન ગાવાની રકમ કેવી રીતે લઉં ? ભજન તો ભગવાનની ભક્તિ માટે ગાઉં છું, રકમ મેળવવા ગાતો નથી. વળી મારે ખાવા માટે કેટલું જોઈએ !
તે મોચી જ્યાં બેસતો તેની સામે એક શ્રીમંતની હવેલી હતી. વરંડાના હીંચકા પર હવેલીના માલિક બેસતા પણ મગજ પર મણનો બોજો. તેઓ આ મોચીને જોતા, તેના મોં પરની પ્રસન્નતા, સદા ભજનમાં મસ્ત, પણ તેનું કારણ તેઓ કળી શકતા ન હતા. તે કારણ “સંતોષ', અને ધારો કે કદાચ કળવામાં આવે તોપણ પેલી તૃષ્ણા ત્યજવી મુશ્કેલ હતી.
જગતમાં મોટા ભાગના જીવોને ધનાદિનો સદ્ભાવ છતાં સુખશાંતિ નથી. તેનું કારણ એક જ છે : તૃષ્ણાની ખાઈને પૂરવા તે નિરર્થક પ્રયત્ન કરે છે. જીવન પૂરું તેમાં હોમી દે છે. અને ખાલી હાથે વિદાય થાય છે. માટે સમયસર ચેતી જા અને સંતોષી થા, તૃષ્ણા ત્યજીને આત્મિક સુખને પ્રાપ્ત કર.
ભવરોગ સમાપ્ત થાય અને જીવને સર્વ વ્યાધિરહિત આત્મશાંતિ મળે તે સદ્ગુરુના બોધથી સમજાય પછી બોધનું પરિણમન કે આચરણ તો તારે જ કરવું પડે. પોતે જ્યારે પોતાના આત્મહિત માટે સ્વરૂપ પ્રત્યે દૃષ્ટિ કરતો થાય તો શાસ્ત્રો જ પોતાનાં ચક્ષુ બને છે.
ચક્ષુના અંધાપા કરતાં પણ વિચારહીનતા મહાન અંધાપો છે. વળી ચક્ષુનો અંધાપો હોય તો બહારના જગતનાં દશ્યો કે પદાર્થો જોઈ શકાતાં નથી અને તે એક જ જન્મ સુધી રહે છે. પણ વિચારોનો અંધાપો તો જીવનને શૂદ્રતામાં કે ભાવિ દુઃખમાં જ ધકેલી દે છે. જેની પરંપરા જન્મો સુધી રહે છે.
૩ર એક હૃદયપ્રદીપનાં અજવાળા
'
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
