________________
एयस्स वयणपंकयपलोयणं मोत्तु मह इमा दिट्ठी । पंकनिबुड्डा दुब्बलगाईव्व न सक्कए गंतुं ॥ ९५ ॥ अविय । एवंविहे मुहुत्ते नयणजुयं मिलइ कस्सवि जणस्स । हत्थिव्व पकवुत्तो दुक्खुत्तारं दढं होइ ॥ ९६ ॥ एसा वि मज्झ धाई चलिया एवं पमोत्तु मणदइयं । लज्जाए वज्जरिउं अहंपि सक्केमि नो किंपि ॥ ९७ ॥ ता मज्झ इमं जुत्तं गिण्हामि इमस्स किंचि आभरणं । तं चिय पेलोइऊणं जेण मणं निव्वुई कुणइ ॥ ९८ ॥ मणवल्लहेण एएण विरहिया नियमिहम्मि संपत्ता । तं चेव पुंलइऊणं संधीरिस्सामि नियहिययं ॥ ९९ ॥ अन्नं च । किल एस इत्थिरूवो पाणिग्गहणम्मि कणगमालाए । एही, तत्थ य होही पुणोवि किल दंसणं इमिणा ॥ १०० ॥
एतस्य वदनपङ्कजप्रलोकनं मुक्त्वा ममेयं दृष्टिः ।। पङ्कनिमग्ना दुर्बलगौरिव न शक्यते गन्तुम् ॥ ९५ ॥ अपि च । एवंविधे मुहूत्ते नयनयुगं मिलति कस्याऽपि जनस्य । हस्ति इव पङ्कनिमग्नो दुःखोत्तारं दृढं भवति ॥ ९६ ॥ एषाऽपि मम धात्री चलिता एनं प्रमुच्य मनोदयितम् । लज्जया कथयितुमहमपि शक्नोमि न किमपि ॥ ९७ ॥ तस्माद् ममेदं युक्तं गृह्णाम्यस्य किञ्चिदाभरणम् । तमेव प्रलोक्य येन मनो निर्वृत्तिं करोति ॥ १८ ॥ मनोवल्लभेनैतेनविरहिता निजगृहे संप्राप्ता ।। तञ्चैवं दृष्ट्वा संधारयिष्यामि निजहृदयम् ॥ ९९ ॥ अन्यञ्च । किलैष स्त्रीरुपः पाणिग्रहणे कनकमालायाः । एष्यति तत्र च भविष्यति पुनरपि किल दर्शनमनेन ॥ १०० ॥ १. निबुड्डा-मग्ना । २. गाई-गौः । ३. खुत्तो-निमग्नः । ४. दुःखेन उत्तरणं-उत्तारो यस्य तत् 'मिलितं नयनयुगं' इति विशेष्यम् । ५. प्रलोक्य । ६. निर्वृत्तिः । ७. दृष्ट्वा ।
सुरसुन्दरीचरित्रम्
सप्तमः परिच्छेदः
२७१
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
