________________
प्रस्तावना सुखनी शाधमां नीकळे छे एवो फेरकार छे. ते पुरुष देशांतर जतां रस्तो भूली अटवीमां भमे छे. मार्गमां अनेक भयावह प्राणीओथी त्रास पामे छे, तरसथी व्याकुळ बने छे , मृगजळथी लोभाय छे, अनेकविधि अलंध्य घन लताजाळवाली झाडीओमां अटवाय छे, ऊंचा टेकराओ अने ऊंडा खाडाओ, वनदवो अने वांकीचूकी नदीओ, मधुर स्वादवाळा पण झेरी फळोवाळा वृक्षो, घोर बाघ-सिंह वगेरे उपसर्गा एने नडे छे अने दिशाभान गुमावता एने मार्ग सुझतो नथी. एवामां एक चालकर्ण, चाईन्त, लांबी सूंडवाळो, अनेक जोवोने संहारनार वनहस्ती तेना तरफ धनी आवे छे. सामे एक लोहा-मांस भक्षण करती विकराळ राक्षसी नजरे पड़े छे . नजीकमां रहेला अनेक पक्षी मोन। कलरववाळा एक ऊंचा वटवृक्ष तरफ तेनी नजर जाय छे. आ वृक्ष पर चडी जत्राय तो बचा जवाय एम विचारी ते तेना मूळ पासे पहोंचे छे पण चडी शकतो नथी. 'आवा ऊंचा वृक्षपर आरोहण करवान नभचरा -विद्याधरोनु काम, अमारा जेवार्नु नहों' एम विचारी पाछो पड़े छे. एवामा वडा नीचे घास वेलावेलीओथी छवायेला मोढावाळो एक जनो कूवो जोई तेमां पड] मूके छे अने त्यां ऊगेला शर - मुंजना तृणसमूहने वळगी लटको पडे छे. ज्यां कूवामां नीचे नजर करे छे तो नीचे मोढुं फाडेलो एक घोर अजगर जोयो अने चोपास फेण ऊंची करो डसवा माटे तैयार चार सर्पो. 'आ तृणसमूह ज्यां सुधो टूटे नहीं त्यां सुधी ज जीवतो छ' एम विचारी एना मूळमां जोयु तो काळो-धोळो एवा बे ऊंदरो तीक्ष्ण दाढोथी शरमना मूळने कापी रह्या हता. कूवा कांठे ऊमेली राक्षसी पळे पळे तेना कातिल काती (छरी) थी डरावती हतो. अने पेलो वनगज रोषमा समग्र वडवृक्षने हचमचावतो हतो. अथो वडनी एक डाळीए लागेलो मधपूडो भांगी जतां तेमांथी मधना टीपां ऊडीने पेला पुरुषना माथे पडयां अने त्यांथी ओगळी एक टीपुं तेना मुखमां उतयु. तेना स्वादमां पथिकने क्षणभर हर्ष थयो भने बीजी बधी आपत्तिओ वीसराई गई. मघपुडानी मधमाखोओ खीजाईने तेने वळगी. ते दाख सहन करतो छतो ते बीजु टीपु मोमां पडे तेनी इच्छा करवा लाग्यो. एवामां कोई विद्याधर त्यां आवी चड्यो अने आवा संकटमा फसायेला ते पुरुष उपर दया लावी वड उपर चडाववानी मदद करवा तैयारी बतावी. त्यारे ते पुरुष कहे छे, 'एक पळ थोभो, आ एक टी पडवानी तैयारी छे .
करि-रक्खसि अयगर-मूसय-विसहर अगणेवि महुमक्खियह डरु । अवमन्निय-खेयरु वज्जिय-वडतरु आसायइ महुबिंदु नरु ! ॥
हाथी, राक्षसी, अजगर, ऊंदर, सर्प अने मधमाखीओना भयने गणकार्या विना. आकाशचारीनी मददनी अवगणना करीने, वड (उपर चडो रक्षण मेळववान) ठकरावाने ते माणस मधुबिंदुनो आस्वाद ले छे !
आ रीते दृष्टांत आपी तेनो उपनय समजाव्यो छे के - भुवनपुर एटले लोकाकाश दुःखी दरिद्र पुरुष एटले धर्मधनरहित जीव, जे सुखनी शोध करवा छतां धर्महिनताने कारणे पामी शके नहीं. देशान्तर एटले भवान्तर-जन्मान्तर, महाटवी एटले संसार . मार्गभ्रष्ट भयो एटले जिनधर्मरूपी मार्गथी भ्रष्ट थयो. भय-शोक-दुःखरूपी वनप्राणिओथी त्रस्त थयो. तषित थयो विषयतृषाथी अने आशारूपी मृगजळथी भ्रमित थयो. कर्मरूपी तरुओथी' भरचक
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org