________________
प्रस्तावः ]
अस्तेयव्रते दत्त-संखायण-कथा ।
३३३
बाहिं ठिएहिं तं चेव चिंतियं किं चिरं ठिया मज्झे । तुन्भे त्ति भणंतेहिं दुन्निवि खग्गेण निग्गहिया । विस-मिस्सं भत्तं भुंजिऊण दिय-खत्तियावि वावन्ना । इअ एसा पाविड्डी पाविजइ पाव-पसरेणं ॥ सव्वा असासय चिय रिद्धी परमत्थओ भव-निमित्तं । मोक्खो अकिंचणाणं जीवाण जिणेहिं जं भणिओ ॥ इय धम्म-देसणाए पडिबुद्धो एस गंठि-भेएण। चारित्त-मोहणिजं इमस्स पत्तं खओवसमं ॥ पव्वइओ पर-पडिबोहणत्थमविमुक्क-थालखंडो सो। अहिगय-समत्त-सुत्तो करेइ तिव्वं तवचरणं ॥ अन्न-समयम्मि एसो उत्तरमहुर गओ विहरमाणो । भिक्खा-कए भमंतो पत्तो संखायणस्स गिहं॥ निय-रिद्धि-वित्थरं तं द₹ण इमस्स मजमाणस्स । पुण्णो किमूणगो व त्ति कोउगेण ठिओ तत्थ ॥ दिन्ना इमस्स भिक्खा तहवि न निहरइ एस तो भोत्तुं । संखायणो पवत्तो बहिणीए वीयण-कराए । भणिओ अणेण साहू-किं जासि तुमं न लद्ध-भिक्खो वि । किं बालियं पलोयसि ?, सुणिणा संखायणो भणिओ॥ विसए विसं व विसमे वियाणि जे पवन्न-पव्वजा । ते जिय-मयणा मुणिणो तणं व तरुणीओ मन्नंति ॥ किंतु ठिओ रिडि-कुऊहलेण अहमेत्थ इत्तियं कालं । संखायणेण भणियं रिद्धिं गिण्हाहि देमि अहं ॥ जंपइ मुणी न कजं धयवड-चवलाइ मज्झ रिद्धीए । संखायणेण भणियं जइ एवं ता कहं कुटुं॥ मुणिणा भणियं तुह आगयस्स बसहीइ तं कहिस्सामि । संखायणेण भणियं एवं ति तओ गओ साहू ॥ समए वसहिं गंतुं नमिउं संखायणो रहसि साहुं । कह कोउगं ति पुच्छइ मुणी भणइ तुह कुओ रिद्धी ॥ संखायणो पयंपइ कमागया मे इमा, मुणी भणइ । सचं साहसु, संखायणेण भणियं अमुग-दियहे ॥
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
