________________
१९१
भाष्यगाथा ३३३१-३३४०] एकादश उद्देशकः
बितियपदमणप्पज्झे, बीभे अप्पज्झ हीणसत्ते वा।
खेत्तं दित्तं च परं, पेवाति-पडिणीय-तेणं वा ॥३३३६।।
अणप्पज्झो खित्त दित्तो सयं वा बीभेति, परं वा बीभावेइ, हीणसत्तो वा अप्पज्झो बीभेज्ज, खित्तादियं वा परप्पवादि वा पडिणीयं वा अणुवसमंतं सरीरोवगरणतेणं दुविहं बीभावेतो निद्दोस इत्यर्थः
जे भिक्खू अप्पाणं विम्हावेति, विम्हावेतं वा सातिज्जति ॥०॥६६॥ जे भिक्खू परं विम्हावेति, विम्हावेतं वा सातिज्जति ॥१०॥६७|| विस्मयकरणं विम्हावणा, आश्चर्य - कुहकपराक्षेपकरणमित्यर्थः ।
विम्हावणा तु दुविधा, अभूयपुव्वा य भूयपुव्वा य ।
विज्जा तव इंदजालिय-णिमित्तवयणादिसुं चेव ॥३३३६॥ विज्जाए मतेण वा तवोलद्धीए वा इंदजालेण वा तीताणागतपडुप्पण्णण वा णिमित्तवयमण प्रादिसद्दातो अंतद्धाण-पादलेवजोगेण वा ।।
अहवा - वयणं मरहट्ठय-दमिल-कुड्डक्क-गोल्लय-कीरडुग-संधवातीयाण य कुट्टिकरणं ॥३३३७।। इमं अभूतभूतपुव्वाण वक्खाणं --
जो जेण अकयपुयो, अस्सुयपुब्बो अदिट्ठपुब्यो वा ।
सो होतऽभूयपुव्वो, तबिवरीयो भवे भूतो ॥३३३८॥ जण पुरिमेण जो विज्ज-मंतजोग-इंदजालादिग्रो पयोगो अप्पणा अकयपुवो अन्नेण वा कज्जमाणो न दिट्ठो प्रसुतो वा सो तस्स अभूयपुब्यो भन्नति । तविवरीयो पुण जो सयं कतो दिवो सुतो वा सो भूतपुब्वो भण्णति । एत्य सन्भूते चउलहुँ, असब्भूए चउगुरु, नमित्ते प्रतीते चउलहुँ, पडुप्पण्णणागतेणु चउगुरु ॥३३३८॥
एत्थ निमित्तवयणं असम्भूते इमं उदाहरणं -
दिव्वं अच्छेरं विम्हओ य अतिसाहसं अतिसो य ।
कत्तो से जाउं जे, किं णाहिति किं सुहं णातुं ॥३३३६॥ दो जणामिलिउ कित्तियादियाण सत्तण्हं णखताणं इमं णामसंगारं करेंति-दिव्वं, अच्छेर, विम्हतो, प्रतिसाहस, अतिसतो, “कत्तो से णातुं जे, किं पाहित्ति, किं मुह गाउँ" एवं । एवं मधादि अणुराहादि घणिट्ठादि । एवं संगारं करित्ता बहुजणमझे एवं भासति- जो जं अहमीसाए नक्खत्ताणं अन्नतरं छिवति तमहं जाणामि, तं परोक्खं कातुं छिक्क, इतरो संगारसाहू भणाति - जदि बदारियं तो पुवामहो ठिच्चा, अहो दिव्वं नाणं ताहे जाणति कित्तियः । एवं अनम्मि वि संगारणामे उक्कित्तित्ते जाणति । एवं सवणक्खत्ते जाणति ॥३३३६।।
एत्तो एगतरेणं, विम्हतकरणेण संतसंतेणं । अप्पपरं विम्हावे. सो पावति आणमादीणि ॥३३४०॥
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
