________________
અંક ૨]
[ ૨૯
શ્રેષ્ઠી : (રોષપૂર્વક) કેવો પ્રમાદ છે તમારો ! અરે, હજી હમણાં તો તમે
મનોરથને સ્કન્ધ બેસાડીને નૃત્ય કરતાં'તાં, ને એકાએક સર્પ નીકળતાં
તમે ભાગ્યાં તે તો મેં મારી આંખે જોયું ! ને પાછો મારો દોષ? મનોરમા : (ઉત્તેજિત સ્વરે) પણ સ્વામી ! હં ભવનમાં ગઈ પછી અહીં
આવી જ નથી ! આજે મેં નૃત્ય પણ નથી કર્યું, અને પુત્રને સ્પર્શ સદ્ધાં નથી કર્યો, ઉચકવાની તો વાત જ ક્યાં ? અને વળી તમે કહો છો કે તમે સગી આંખો મને નાચતાં જોઈ ! કાંઈક વિચિત્ર
છે એ નિઃશંક. શ્રેષ્ઠી ? તો તો અવશ્ય કોઈકે તમારો વેષ ભજવીને આપણા મનોરથનું
અપહરણ કર્યું ! એ વિના બીજું કાંઈ જ સંભવિત નથી લાગતું. વામનિકા : (મૂછી વળતી હોય તેમ હળવેકથી) આ અહીં છે. શ્રેષ્ઠી : (આશાભેર તેની સમીપે જઈને) ક્યાં? ક્યાં છે મનોરથ? બતાવ
તો ! વાસનિકા : (હળવેથી)ના...મનોરથ નહીં. એ તો હું ભાંગેલા મન અને
કેડવાળી વાગનિકા અહીં છું, એમ મેં કહ્યું. શ્રેષ્ઠી : (હતાશ થતાં) અમારાં મનને શાતા અર્પનારો પુત્ર જ ન રહ્યો તો
હવે બીજાં હોય વા ન હોય, અમારે શું ? વાસનિકા : (રડતા સ્વરે) તમારા છોકરાને તો ચોર ઉપાડી ગયો છે ! રત્નાંગદ : (અવજ્ઞાપૂર્વક)ને તને તેની જાણ છે? વામનકા : ના...આ તો પેલો શબર અહીંથી ગયો ને, તે જતાં જતાં આ
વાત મને કહેતો ગયો, અને તેણે મને ખભા પરથી એવી તો પછાડી કે મારા તો હાડકાં ભાંગી ગયાં ! ઓ બાપા ! હવે મારું
શું થશે ?.... (ધીમું ધીમું રડે છે.) રત્નાંગદ : (ઉત્સુકતાથી) કેટલી વાર થઈ શબરને ભાગી ગયા ને? વામનિકા : હું ભોંય પડી એવી જ બેભાન થઈ ગઈતી. મને કેવી રીતે જાણ
હોય ? શ્રેષ્ઠી : મારા દીકરા! મારા લાલ ! મારા કુળદીપક ! તું ક્યાં છો? મને
હોંકારો તો આપ પુત્ર !.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
