________________
અધ્યાત્મ પંથની યાત્રા
સંસારનું અત્યંતપણે ભાસે તે પ્રકારે કરી આત્મવિચાર ઉત્પન્ન થાય.
હવે આ ઉપાધિકાર્યથી છૂટવાની વિશેષ વિશેષ આર્તિ થયા કરે છે, અને છૂટવા વિના જે કંઈ પણ કાળ જાય છે
(હરિગીત) તું સ્થાપ નિજને મોક્ષપંથે, ધ્યા અનુભવ તેહને, તેમાં જ નિત્ય વિહાર કર, નહીં વિહર પરદ્રવ્યો વિષે.'
(માલિની) વિરમ વિરમ સંગોથી, છોડ છોડ પ્રસંગો, ' મૂકી મૂકી દે મોહ, જાણ જાણ સ્વતત્ત્વ, કર કર સ્વાભ્યાસ, દેખ દેખ સ્વરૂપ;
ભજ ભજ પુરુષાર્થ, મોક્ષ આનંદ હતુ.
(હરિગીત) સંસારરૂપી દુઃખથી ન રોગ જબરો જાણીએ, સમ્યફવિચાર સમાન ઔષધ પરમ કો ના માનીએ; સંસાર રોગ વિનાશ કાજે, શાસ્ત્ર સમ્યફ શોધીને, સમ્યક વિચાર-ઉપાય ગ્રહું છું, પામી ગુરુગમ બોધિને.
જેમ જેમ અને જેટલા જેટલા પ્રમાણમાં જગતનું, જગતના પદાર્થોનું અને જગતના ભાવોનું સાવ સાધારણપણે સાધકના ચિત્તમાં ભાસે, તેમ તેમ અને તેટલા તેટલા પ્રમાણમાં પરમાર્થમાર્ગ વિષે અને પરમાર્થ (સ્વ-આત્મા) પ્રત્યે તેનું વલણ વધતું જાય છે. જગતના સર્વ ભાવ-પદાર્થો ક્ષણભંગુર છે, વિનાશિક છે, કોઈ પણ રીતે કલ્યાણકારી કે સત્ત્વયુક્ત નહિ હોવાથી આશ્રય લેવા યોગ્ય નથી એવો જો સાધકના
૧.
૨.
શ્રી સમયસાર (હિ.જે.કૃત ગુજરાતી પદ્યાનુવાદ). विरम विरम संगात् मुंच मुंच प्रपंच विसृज विसृज मोहं विद्वि विद्वि स्ततत्वं । कलय कलय वृतम् पश्य पश्य स्वरूपं ગુરુ ગુરુ પુરૂષાર્થે નિવૃત્તાનંદ: (શ્રી શા-પાર્ણવ-૧૫/૪ર.) શ્રી હૃદય-પ્રદીપ-ગાથા-૯ (બ્ર. ગોવર્ધનદાસજી કૃત પદ્યાનુવાદ).
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
