Tattvartha sutra

SR No.: 001074
Original Sutra Author: Umaswati, Umaswami
Author: Sukhlal Sanghavi
Publisher: Jain Sahitya Prakashan Mandir
Publication Year: 1977
Total Pages: 667
Language: Gujarati, Sanskrit
Classification: Book_Gujarati, Tattvartha Sutra, Philosophy, J000, J001, Tattvartha Sutra, & Tattvarth
File Size: 23 MB

Page 56

ગ્રંથ
· અગમાä ',
• અનગ’
૧
ઓળખાતા હતા. અંતે ળાની શ્રુતની બાબતમાં એટલી બધી નિષ્ઠા કે વફાદારી હતી કે, અંગ તથા અંગબાહ્યનું પ્રામાણ્ય સમાન રૂપે સ્વીકારવા છતાં પણ કાઈ એ અંગ તેમજ અનંગ શ્રુતની ભેદક રેખાને ગૌણુ ન કરી, અને આજે પણ બંને દળના વમાન સાહિત્યમાં તે સ્થિર છે.
ભાર મૂકતા હતા. તે જ અથવા · ઉપાંગ ’ નામથી
*
.
३१
એક તરફથી અચેલત્વ, સચેલત્વાદિ આચારના પૂર્વી કાલીન મતભેદ, કે જે એકબીજાની સહિષ્ણુતાના તથા સમન્વયના કારણથી ખાઈ રહ્યો હતા, તે ધીરે ધીરે તીવ્ર બનતા ચાલ્યા. તેથી કરીને બીજી બાજુથી તે જ આચાર વિષયક મતભેદનુ સમન બંને દળવાળા મુખ્યતયા અંગ-શ્રુતના આધાર વડે કરવા લાગ્યા; અને સાથે સાથે જ પેાતાના દળદ્વારા રચિત વિશેષ 'ગબાહ્ય શ્રુતને પણ ઉપયાગ તેના સમનમાં કરવા લાગ્યા. તે પ્રમાણે મુખ્યતયા આચારના ભેદમાંથી જે દળભેદ સ્થિર થયા, તેને કારણે આખાય શાસનમાં અનેકવિધ ગરબડ પેદા થઈ. તેના ફલસ્વરૂપ પાટલિપુત્રની વાચના (વી॰ નિ ૧૬૦ના અરસામાં) થઈ. આ વાચના સુધી તેમજ તેની પછી પણ એવું અભિન્ન અંગ-શ્રુત હતુ જેને બંને દળવાળા સમાનપણે માનતા હતા, પરંતુ કહેતા જતા હતા કે, તે મૂલશ્રુતને અનુયાગદ્વાર,
ઉત્તરાધ્યયન,
પ્રજ્ઞાપના,
૧. દશવૈકાલિક,
આવશ્યક ઇ.
૨. ‘પરિશિષ્ટપ,’ સ ૯, શ્લા ૫૫થી. ‘વીરનિર્વાળસંવત્
ગૌર નૈનાળના,' પૃ૦ ૯૪.

Translation AI Generated

The text indicates a deep dedication to the scriptures, specifically regarding the validity of the fundamental and secondary scriptures. Despite accepting both primary and secondary scriptures as equally valid, there were distinctions made that have been preserved in the literature of both sects. Over time, the differences in interpretations regarding conduct and teachings have intensified, leading to the assertion of discrepancies based on core scriptures by the sects involved. Additionally, special texts created by individual sects were used to substantiate their respective positions. This led to various confusions within the entire doctrine, which were notably addressed in the discourse of Pataliputra. Up until that discourse and even afterward, there existed an undivided primary and secondary scripture which both sects acknowledged. However, they stated that this primary scripture was to be followed through various authoritative texts, including Uttarādhyayana and Pranjñāpana, along with other essential scriptures.