________________
૪૬
પઘપરાગ
એનો ગુસ્સે કાબૂમાં ન રહ્યો. એ તો વજનદાર ઘણ ઉપાડીને ભગવાન તરફ દોડ્યો.
જોનારા સમસમી ગયાં હમણું એ ઘણુ જોગીના માથામાં ઝીંકાયે અને હમણું જ એનાં સેવે વરસ પૂરાં થયાં સમજે !
એમને તે એમ પણ થયુંઃ લુહાર સાજો થઈને પાછો ફર્યો, એના પહેલે દિવસે જ સાધુ તરફ આ ક્રોધ અને એની હત્યા માટે આવો આવેગ! કેવું મહાપાતક! કેવાં ખોટાં અપશુક્સ!
પણ પિલાને ગુસ્સે એટલે ધમધમી ઊઠયો હતો કે કેઈએને વારી ન શક્યું.
ખરેખર જીવસટોસટને મામલે રચાઈ ગયે.
પણ ભગવાન તો મેરુની જેમ સાવ નિપ્રકંપ હતા. એ તો ન કંઈ બોલ્યા, ન જરાય હલ્યા; સમભાવપૂર્વક સ્થિર બેસી જ રહ્યા.
લુહારે ઘણ ઉપાડ્યોઃ આ પાડ્યો કે પડશે! યેગી પુરુષ શાંતિથી નીરખી રહ્યા. લુહારની કાયા કેધથી કંપી રહી.
અને લુહારને હાથ છટક્યો ઃ જે ઘણને ઘાયેગીના મસ્તક ઉપર ઝીંકવા તળાય હતો, એ લુહારના પિતાના માથા ઉપર જ ઝીંકાયા ! :
માંદગીના પંજામાંથી માંડ બચેલે બિચારે લુહાર
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
