________________
૧૩૮
પદ્મપરાગ કુમારને હવે વધુ વિચાર કરવાનું ન હતું. એણે તરત જ કહ્યું : “બાપુ, જે મારી કળાએ આપને સાચે જ પ્રસન્ન કર્યા હોય અને આપ મને ઈનામ આપવા ઈચ્છતા હે, તે આપણા રાજ્યના તમામ ખેડૂતનું આ વરસનું મહેસૂલ માફ કરવાનું હું આપની પાસે વરદાન માગું છું. દુષ્કાળને લીધે બિચારા કેવા બેહાલ બની ગયા છે! એમને પિતાનેય ખાવાના અન્નનાં સાંસાં હોય ત્યાં એ રાજ્યને કર શી રીતે ભરી શકે ? એમનું દુઃખ જોઉં છું ને મારું અંતર લેવાઈ જાય છે. પ્રજાના સુખે સુખી અને દુઃખે દુઃખી થવું, એ તો રાજાને પ્રથમ ધર્મ ! આપણે એ ધર્મનું પાલન કરીએ.”
રાજા ભીમદેવ પળવાર તે સ્તબ્ધ બની ગયા અને પછી હર્ષભેર કુમાર મૂળરાજને ભેટી પડ્યા. એમની આંખે હર્ષના અમીથી ઊભરાઈ ગઈ
એમને થયું? આ તો માણસાઈને સાદ! જે સાદ હું ન સાંભળી શક્યો એ આ કુમારના હૈયામાં જાગી ગયે. આજે એણે મારા અંતરના પડ ઉઘાડી દીધાં! કે કમી, ધમી અને કરુણાળુ કુમાર !
અને મહારાજા ભીમદેવે હર્ષાતિરેકમાં કહ્યું : “કુમાર, એ વરદાન તે તને મળી જ ગયું ! પણ એથી તને પિતાને શું મળ્યું? માટે બીજું વરદાન માગી લે !”
કુમારે કહ્યું : “મને તે સર્વસ્વ મળી ગયું, બાપુ ! પછી બીજું શું માગું?”
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
