________________
ભાંગ્યાને ભેરુ
૧૧ વધુ દિવસે પસાર થયા. છતાં આકાશ તે ખાલી ને ખાલી જ રહ્યું. જ્યારે ગગનમંડળમાંથી શીતળ જલધારાઓ વરસવી જોઈએ, ત્યારે એમાંથી સૂર્યનાં ઊનાં ઊનાં કિરણની તેજવાલાએ વરસી રહી!
ધરતી ત્રાહ્ય ત્રાહ્ય પિોકારી રહી; માનવી ત્રાહ્ય ત્રાહ્ય પિોકારી ઊઠડ્યો; પશુ-પંખી ત્રાહ્ય ત્રાહ્ય કરી રહ્યાંઃ સર્વત્ર ત્રાસનું વાતાવરણ સરજાઈ ગયું, હાહાકાર મચી ગયો !
અને પછી તે ધરતીની કાયામાં ચીરા પડી ગયા. નદી-નવાણ સુકાઈ ગયાં. ગૌચરમાં ધૂળ અને કાંકરા ઊડવા લાગ્યાં. જળચરેને તે બિચારાને રોથ વળી ગયે. પંખીઓ પણ જીવ બચાવવા પરમ તરફ ઊડવા લાગ્યાં, અને ઢોરઢાંખરને પણ ઘાસ-ચારે દોહ્યલું બની ગયે; તેય આકાશી દેવનાં અંતરમાં કરુણાનાં જળ ન ઊભરાણાં તે ન જ ઊભરાણું!
આશામાં ને આશામાં બીજો એકાદ મહિને વી; તે પણ ધરતીમાતાના તપના પારણાનો દિવસ ન ઊગે આકાશ તે, ઘાતકી માનવીના મન જેવું, સાવ કેરું ને કેરું જ રહ્યું !
ત્યાં તે ચોમાસાના ધોરી મહિના શ્રાવણ અને ભાદરાય પિતાની પાંખે સંકેલીને ચાલ્યા ગયા. તેય આકાશમાં પાણી ન દેખાયું.
માનવીએ વરસાદની આશા છોડી દીધી; ઘરતીના પારણાના દિવસે આઘા ઠેલાયા.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
