________________
૧૨૬
પદ્મપરાગ
દિવસે લેકનજરે વધુ બલીન સાબિત થયા !
અને બન્ને જ્ઞાની અને સુવિહિત શ્રમણના પ્રયાસ સિદ્ધિની દિશામાં આગળ વધી રહ્યા..
પુરોહિત સેમેશ્વરદેવની દઢતા સફળ થઈ.
પણ વાત આટલેથી પતે એવી ન હતી. આ તો હજી પાશેરમાં પહેલી પૂણી જેટલું જ કામ થયું હતું, અને મુખ્ય કામ તે હજી બાકી જ હતું. સુવિહિત સાધુઓને પાટણ તરફનો વિહાર અને પાટણમાં નિવાસ કળ બને તે જ ધારેલું કાર્ય કંઈક પાર પાડ્યું લેખાય; નહીં તે, આ વ્યક્તિગત સિદ્ધિનું શું મૂલ્ય અને એથી કામ પણ શું થઈ શકે ?
બન્ને આચાર્યોની આ મનેભાવના સોમેશ્વરદેવ બરાબર સમજતા હતા. એટલે એમણે દુર્લભરાજને વિજ્ઞપ્તિ કરતાં કહ્યું: “મહારાજ, આપે સુવિહિત શ્રમણને રહેવાની અનુમતિ તે આપી, પણ હવે કૃપા કરી એમને માટે નિવાસભૂમિ પણ આપ જ આપ! સ્વતંત્ર નિવાસભૂમિ વગર આવા ઉત્તમ મુનિવરે નિશ્ચિત રીતે અને નિરાકુલપણે
ક્યાં વાસ કરી શકે ? અને આવા સંતે તે પાટણ માટે શેભા અને ગૌરવ ગણાય ! ”
| દુર્લભરાજ વાતનું વાજબીપણું તરત જ સમજી ગયા. અને, ચૈત્યવાસીઓની હક્ક અને અધિકારની વાતેની પરવા કર્યા સિવાય, એમણે ત્યાં આવી પહોંચેલા શૈવ
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
