________________
પ્રભુનાં નયનને કેન્દ્રમાં રાખીને કરાયેલી એક મઝાની સ્તવના પૂજ્ય વિનયવિજય મહારાજે રચી છે :
શાન્તિ ! તોરે લોચન હૈ અણિયારે... કમલ ક્યું સુન્દર, મીન ક્યું ચંચલ મધુકરથી અતિ ભારે... જાકી મનોહરતા જીત વન મેં, ફિરતે હરિન બિચારે.. ચતુર ચકોર પરાભવ નીરખત, બહુરિ ચુગત અંગારે.. ઉપશમ રસ કે અજબ કટોરે, માનું વિરંચિ સંભારે... કીર્તિવિજય વાચક કા વિનયી, કહે મુજકો અતિ પ્યારે...
લોચન હૈ અણિયારે..” અણિયાળી આંખડી પ્રભુની. એ આંખો કમળ જેવી સુંદર, માછલી જેવી ચંચળ અને ભમરા કરતાં પણ વધુ કાળી છે. જે આંખોની મનોહરતા વડે જિતાયેલ હરણો વનમાં ફરી રહ્યા છે. (હરણની આંખો સુન્દર કહેવાય છે, પણ પ્રભુની આંખોની સુન્દરતા પાસે એમનું શું ગજું?) ચકોર નામના પંખીની આંખો સરસ કહેવાય છે. પણ એ ચતુર પંખી પોતાના પરાજયને નિહાળીને અંગારા ખાવા લાગ્યું ! (લોકોક્તિ એવી છે કે ચકોર પંખી અંગારા ખાય છે.)
સ્વાનુભૂતિની પગથારે છે ૧૨૦
