________________
મારા શૈશવની એક ઘટના મને યાદ આવે છે. અગિયાર વર્ષની વયે પ્રભુના સંયમી થવાનું સદ્ભાગ્ય સાંપડ્યું. બેએક વર્ષ પછી પરમપાવન શ્રી શત્રુંજય તીર્થની યાત્રાર્થે જવાનું થયું.
મારી ભીતરી દશામાં કોઈ જાતની પ્રભુદર્શનની કે સાધનાની સજ્જતા નહોતી. માત્ર બહારથી બધું થયા કરતું.
પાલિતાણાથી ઉત્તર ગુજરાત ભણી જવાનું હતું : વાયા ઘોઘાભાવનગર. ખાસ કોઈ ઉત્કંઠા ઘોઘા તીર્થની યાત્રાની પણ નહોતી. પણ ત્યાં કોકે મને કહ્યું કે ઘોઘામાં દેરાસરથી નજીકમાં જ દરિયાકાંઠો છે. ત્યારે દરિયો જોવાની ખૂબ ઇચ્છા થઈ આવી.
ઘોઘા જવાનું થયું. નવખંડા પાર્શ્વનાથ પ્રભુનાં દર્શન કર્યા, પણ કાંઈ જ ખલબલાટી નહિ. નવકારસી વાપરી દરિયાકાંઠે જવાનું થયું. ગુરુદેવશ્રીને જોડે લઈ ગયેલો. દરિયાને જોયા જ કર્યો, જોયા જ કર્યો.
ઘણીવાર અત્યારે થાય કે સમુદ્રપ્રીતિના મૂળમાં શું હતું ? વિશાળતાને કારણે એ ગમતો હતો? (વો વૈ પૂમ તત્ સુવમ્, નાસ્તે સુમતિ.” આ વાતનો કોઈ એ અણસાર હતો ? શું હતું ?
જે હોય તે. પણ દરિયાને જોવાનું કલાકો સુધી થયું, તો પણ બપોરે ગોચરી અને પ્રતિલેખન પછી ફરી આવવાનું ખેંચાણ થયું.
બીજા કે ત્રીજા દિવસે બપોરે એક ઘટના ઘટી. અમે બેઠેલ બાંકડા પર : સમુદ્રની ભરતી સમયની તરંગ-લીલા જોતાં... તે વખતે એક મચ્છીમારનો દીકરો ત્યાં આવ્યો. દશેક વર્ષનો હશે. તેણે માછલી પકડવા માટે દોરી કાઢી. અમારી જોડે ઘોઘા તીર્થના મેનેજર આવેલા.
(૧) જે વિશાળ (ભૂમા) છે તે જ સુખકારક છે. અલ્પમાં સુખ નથી.
સ્વાનુભૂતિની પગથારે ૧૩૦
