________________
૭
ક્ષત્તિ ઃ વિકાસ અને જિર્ણોદ્ધાર ] સૌએ ભગવતેને પિતપોતાને ગામે લઈ જવાને વિચાર કરવા માંડ્યો, કારણ કે-સુંહુંજ ગામમાં જેનોની વસતિ નહિ હોવાથી, ત્યાં તે ભગવન્તોને રાખી શકાય તેમ હતું નહિ.
સૌને પિતાપિતાને ગામે આ ભગવર્નોને પધરાવવાની પ્રબલ ઈચ્છા થઈ અને એથી પરસ્પર હુંસાતુંસી થવા લાગી. આથી, કશી પણ તકરાર થવા પામે નહિ અને સૌના મનનું સમાધાન થવા પામે, એ માટે સૌએ મળીને નક્કી કર્યું કેજે જે ગામવાળાઓની માગણી છે, તે તે દરેક ગામના નામની ચીઠ્ઠી બનાવીને, એ ચીઠ્ઠીઓમાંથી એક ચીઠ્ઠી ઉપડાવવી અને એ ચીઠ્ઠીમાં જે ગામનું નામ લખેલું હોય, તે ગામવાળા ભગવન્તોને લઈ જાય.
આ રીતિએ ચીઠ્ઠીઓ નાખતાં, ચીઠ્ઠીમાં માતર ગામનું નામ આવ્યું નહિ. માતરવાળાને થયું કે આપણને સ્વપ્ન આપેલું છે ને આમ કેમ બન્યું ? આપણે તરત આવ્યા નહિ, તેની તે આપણને આ સજા નથી થતી ને?” એ ગમે તેમ હેય, પણ હવે તો જે બને તે જોયા જ કરવાનું હતું, એટલે મનમાં ભગવાનના નામનો જાપ કરતા તેઓ બેસી રહ્યા.
ચીઠ્ઠીમાં જે ગામનું નામ નીકળ્યું હતું, તે ગામના જેનો સ્નાન કરી, સ્વચ્છ કપડાં પહેરીને આવી પહોંચ્યા. ભગવાનને પધરાવવાને માટે ગાડુ પણ તૈયાર રાખેલું. તેઓએ આવીને, ગાડામાં પધરાવવાને માટે ભગવાનને ઉપાડવા માંડયા. તેમનાથી ભગવાનને ઉપાડી શકાયા નહિ, એટલે મદદમાં તેમણે બીજાઓને બોલાવ્યા. એમ ઘણા માણસે ઘણું ઘણું
