________________
૧પ૦
ફૂપદષ્ટાંતવિશદીકરણ/ ગાથા: ૧૩ તીર્થકરત્વનો અભિલાષ છે, આ બંનેને એક ઉપયોગરૂપે સ્વીકારીને સમૂહાલંબન ઈચ્છારૂપે વ્યવહારનય સ્વીકારે છે. અને તે વ્યવહારનયની દૃષ્ટિથી વિચારીએ તો તે જીવની તીર્થકરત્વની અભિલાષામાં નિદાનત્વ જાતિ છે, અને અનિદાનત્વ જાતિ છે ઈત્યાદિક વિચારણા સ્યાદ્વાદની દૃષ્ટિથી જોનારા કરી શકે છે.
ઉત્થાન :
ગાથા-૧૩ની સંપૂર્ણ ટીકાનું નિગમન કરતાં કહે છે – ટીકા :
तदेवमन्ते स्तवफलप्रार्थनारूपं प्रणिधानं भिन्नं, पूर्वं तु क्रियमाणस्तवोपयोगरूपं भिन्नमित्यनुपयोगरूपत्वेन द्रव्यस्तवे नाऽवद्यशङ्का विधेयेति સ્થિતન્ાારૂા. ટીકાર્ય :
ક્લેવમ્ ... સ્થિતિમ્ II રૂા. આ રીતે અંતમાં કરાતું સ્તવફલપ્રાર્થનારૂપ પ્રણિધાન ભિન્ન છે, અને પૂર્વમાં કરાતું આવઉપયોગરૂપ પ્રણિધાન ભિન્ન છે. એથી કરીને દ્રવ્યસ્તવમાં પૂજામાં, અનુપયોગરૂપે સાવવાની શંકા કરવી નહિ અનુપયોગરૂપ નથી માટે સાવધ નથી. એ પ્રકારે સ્થિત છે. ભાવાર્થ :
ચૈત્યવંદનના અંતે કરાતા જયવીયરાય સૂત્રથી સ્તવફળપ્રાર્થનારૂપ પ્રણિધાન જુદું છે, અને પૂર્વમાં પૂજાકાળમાં કરાતા ભગવાનના ગુણોના ઉપયોગરૂપ પ્રણિધાન જુદું છે, આ વાત પૂર્વની ચર્ચાથી સિદ્ધ થઈ. એથી કરીને ગ્રંથકાર પૂર્વપક્ષીને કહે છે કે, પૂજામાં ભગવાનના ગુણોનો અનુપયોગ છે=પ્રણિધાનઆશય નથી તેમ માનીને, પૂજાની ક્રિયામાં થતી હિંસા સાવદ્ય છે, માટે કર્મબંધ થાય છે, એવી શંકા કરવી નહિ. એ પ્રકારે પ્રસ્તુત ગાથાની ટીકાથી પદાર્થ સ્થિત છે= પદાર્થ સિદ્ધ છે. II૧૩
।। इति न्यायविशारदविरचितं कूपदृष्टान्तविशदीकरणप्रकरणं सम्पूर्णम् ॥
