________________
: ૧૧૮ : સર્જન અને સમાાચના :
પદા, સજ્ઝાયાથી સમૃદ્ધ છે. સંપાદ્યકને પરિશ્રમ સ્તુત્ય છે. મહાવીર શાસન (પાક્ષિક) ના છઠ્ઠા વર્ષોંના સભ્યાને આ પ્રકાશન ભેટ આપવામાં આવેલ છે.
સુરેન્દ્ર જીવન સૌરભ અને આવશ્યક વિધિ સંગ્રહ : સા॰ પૂ॰ મુનિરાજ શ્રી યતીન્દ્રવિજયજી મ॰ (ડહેલાવાળા) પ્રકા॰ શ્રી મૂ॰ પૂ॰ શ્રમણાપાસક સમાજ મુ॰ દહેગામ. (એ. પી. રેલ્વે)
૦ ૧૦ આચાર્ય દેવ શ્રીમદ્ વિજયસુરેન્દ્રસૂરીશ્વરજી મ॰ શ્રીની જીવનસૌરભ આ પ્રકાશનના પેજ ૧ થી ૪૭ સુધીમાં ભાઇ ચીમનલાલ હીરાચંદ પાલીતાણાકરે આલેખી છે. જે સરલ ભાષામાં સ્વચ્છ શૈલીમાં છે. પેજ ૧ થી ૧૫૪ સુધી નવ સ્મરણેા, રાસ, પુણ્યપ્રકાશનું સ્તવન અને બે પ્રતિક્રમણની વિધિ પ્રસિદ્ધ થઈ છે. ક્ર૦૧૬ પેજી ૮+પર+૧૫૪ પેજમાં આ બધા સંગ્રહ હઁસદ્ધ થયા છે, સફેત કાગળામાં સ્વચ્છ છાપકામ પૂર્ણાંકના આ ગ્રંથ એ`પટ્ટીનાં મુજભૂત ખાઈન્ડીંગથી સમૃદ્ધ છે. પ્રકાશન ઉપયોગી છે. સંપાદકના પરિશ્રમ અભિનનીય બન્યા છે.
જૈન ટષ્ટિયે ક્રમિક આત્મવિકાસ : લેખક શ્રમણુશિશુ, પ્રકાશે પુરૂષોત્તમદાસ, સુરચંદ જૈન એડીગ, ધ્રાંગધ્રા, (સૌરાષ્ટ્ર) મૂ॰ ૧ રૂા.
જૈન દૃષ્ટિયે આત્મવિકાસ જેવા ગંભીર વિષયના આ ગ્રંથમાં વિશિષ્ટ શૈલીપૂર્વકનું વિષયવČન કયાંયે નથી જણાતું; વિષયોના વિકાસક્રમથી વિભાગ પણ નથી કર્યાં: સ સામાન્ય વિષયને વર્ણવવામાં પણ ભાષા તથા શૈલી સરલ તથા સ્વચ્છ હોવી જેઈએ. જૈનેતર પણ પુસ્તક હાથમાં લે તે। પુસ્તકનાં નામ પ્રમાણે વિષયાને સ્પષ્ટતાપૂર્વક આલેખવાં જોઈએ. શબ્દો સરલ, ભાષાશૈલી સ્વચ્છ હોવી જોઇએ, લગાતાર અને નરાતાર જેવા શબ્દો બહુ જ ગામઠી તથા અવ્યવહારૂ લાગે છે. લેખકને એધ છે. કહેવા માટે ઉત્સાહ છે, પણ લેખનશૈલી કલીષ્ટ છે, અપ્રાસંગિક વ નથી મૂલ વિષયની ગંભીરતા મારી જાય છે, ઉદાહરણરૂપે પેજ ૭૮ ના છેલ્લા પેરેગ્રાફમાં તેએએ લખ્યું છે; ‘આ બાબત અંગે પૂરતા વિચાર કરવા યોગ્ય છે કે, અગર જે મહાત્માઓ અન્યદર્શીની માર્ગાનુસારી મિથ્યાહીના પણ સદ્ગુણોની અનુમેદના
પ્રશંસાનું વિધાન કરે છે, અને તેને ગુણાનુરાગનાં પ્રકટીકરણુરૂપ માને છે, તે પોતાને સમ્યકવી કહેવડાવનારા અને વણુસુત આરાધકના આક્ષ્ા લઈ ફરનાર અંદરો અંદર લઢાઢી કરે, એકબીજાને પોતાના ભકતાના ખળ પર મુસ્તાક અતી ભાંડવા માંડે, શાસનની હીલના થાય તેવા પ્રચાર કરે, એક એકને હામુ ભાળવા, પડછાયા લેવા કે ગધ લેવામાં ય સૂગ ધરાવે, પેાતાના
ફલકુપ ભેજામાંથી નવા નવા નુસ્ખા શોધી કાઢી તરહ તરહનું કે ભાત-ભાતનુ એક-બીજાની ગેબી એબ ખુલ્લી પાડવાનું હલકટ કામ હાથ ધરે, શાસ્ત્ર અથવા શાસનની સેવાના નામે નરદમ ધિંગાણું ચલાવે. સામાસામી લખાણા દ્વારા રણમારચા ખેલે, ધર્મની ભારે અપભ્રાજના થાય તેવી હીલચાલા ધર્મના નામે જ કરે, તેની પાછળ કટિબદ્ધ થાય, હિમાયતી અને દશ અંદર પેાતાની કે શાસનની કારકીદી કકડભૂસ થઇ જાય તેવા આડેધડ નરાતાર ઝેરીલા,ડ ખીલા વિચાર। ફેલાવે, એક આરાધનાનું સૂચન હશે ? અથવા કેવી યાગભૂમિકાનું પ્રતિક હશે ! એ તે સુનેએ જ સ્વયં વિચારી લેવુ' (પેજ ૭૮-૭૯)
જૈન દૃષ્ટિયે ક્રમિક આત્મવિકાસ' જેવા સ કલ્યાણકર, ગંભીર તથા માર્ગાનુસારી જેવા જીવાને પણ હાથમાં આપવાનું મન થાય તેવા પુસ્તકમાં આવા લખાણેા શું યોગ્ય છે? લેખકની ભાષાશૈલીને પણ નમૂને આમાંથી જડી જાય છે. ‘વણુસુપ્રત' ‘પ્રગટીકરણ’ ‘મુસ્તાક’ ગેબી એવી ‘નુસ્ખા' ‘તરહ-તરહનું’ ‘આડેધડ' નરાતાર' ‘નરદમ' ધિંગાણું” આ બધા શબ્દો ગામઠી અને આવા પુસ્તકમાં ન હોવા જોઇએ. લેખક શ્રી ‘મિથ્યાત્વીના પણુ સદ્ગુણાની પ્રશંસા’ માટે આ પુસ્તકમાં વિશેષ પ્રમાણમાં વિધાન કરે છે. તે તે શું શાસ્ત્રીય છે ? શકા આદિ પાંચ સમ્યકત્વનાં દૂષણામાં ‘મિથ્યાદષ્ટિ પ્રશસનમ' થી પૂ॰ આ૦ ૧૦ શ્રી હેમચંદ્રસૂરીશ્વરજી મહારાજ યોગશાસ્ત્રમાં જે નિષેધ કરે છે, તે કઇ રીતે? લેખકે પ્રાથનમાં યેાગિબંદુ’ ધમ પરીક્ષા' હાત્રિંશિકા' ‘શાસ્ત્રવાર્તા સમુચ્ચય આદિ ગ્રંથોનાં આલંબનને લઇને આ ગ્રંથના વિષય ઋણ્યા છે, તેમ જણાવ્યું છે. પણ આવા ગંભીર તથા તાત્ત્વિક ગ્રંથોના અભ્યાસના પરિપાક ગ્રંથમાં જે રીતે
