________________
સદ આપણી આસપાસ .
શ્રી હિમ્મતલાલ લાલજી ચિનાઈ. મુંબઈ. સંસાર કેટ-કેટલો વિષમ છે! આત્માની અજ્ઞાનતા એને જંપીને બેસવા દેતી નથી. ત્યાગવૈરાગ્યના અદભૂત પ્રતીક સમાં જિનમંદિર તથા ઉપાશ્રયમાં પણ આવા અજ્ઞાનવશ આત્માઓ ક્ષમા, તપ, ત્યાગને બોધપાઠ લેવાનું ભૂલી, કેવી બાલચેષ્ટાઓ આચરી રહ્યા છે. તે હકીકત લેખકે અહિં કેટલાંક પ્રસંગચિત્રો દ્વારા રજૂ કરી છે.
લેખક અભ્યાસી છે. લખવાની તેમનામાં શક્તિ છે. પૂર્વકાલીન સાહિત્યમાંથી બોધક શબ્દચિત્ર તેઓ પિતાની લેખિની દ્વારા દોરતા રહે, તેમ આપણે જરૂર ઇચ્છીશું.
સં. “શું માણસો આવે છે! તદ્દન જંગલી ! “શેઠ ! એક આનાના કેટલા પુલ આપું? અરે ભૈયાજી કેઈને મારા નવા ચંપલ પહેરી આ ઉનાળે ને પુલ ઓછા આવે છે, આ તે જતાં ધ્યાન પડયું છે કે ? હજી નવા લીધે મને પરવડતું નથી, પણ પેટ માટે ટકાવી બે દિ થયા.”
રાખવું પડે છે. !' ના રે સાહેબ ! હું તો છત્રીઓ આપવા “ચાલ ચાલ હવે એક ગુલાબ આપી દે.” લેવામાં હતો ! અરે સાહેબ! એમાં ઢીલા શું થાઓ છે, એ તે પતી ગઈ.'
“આ સુખડ ઘસવાવાળે કયાં ગયે ?' “પણ મને રૂ. સાતની પતી બેસી ગઈ કેઈ કેનાર લાગતું જ નથી. કેસર માટે તેનું શું? મારા આવા ચંપલ હતા. કઈ વાટકી જ ના મળે, ટ્રસ્ટીઓને કહી કહી થાક્યા આવે તે ધ્યાનમાં રાખજે.”
કે થેડી નવી વાટકીઓ વસા, પણ સાંભ
ળતાં જ નથી. આ વળી આયંબિલવાળાઓ મેતાજી! ન્હાવા માટે ગરમ પાણી વાપ- પણ બબ્બે વાટકી દબાવી બેસે છે. પેલા પૂજા રનારાઓનું કંઈ લવાજમ વસુલ થયું કે નહિ?” કરી લેતા હોય તે શું જાય?”
નહિ સાહેબ ! પંચોતેરમાંથી ત્રણ જણાએ આપ્યું છે અને પચીસ જણાનું છેલ્લા ત્રણ ચૈત્યવંદન કરી જરા આ બાજુ આવજે મહિનાનું બાકી છે. મહિના દી'થી બેડ મૂક્યું તો. . ને કહી કહી થાક્ય, પણ મહીના દાડે “કાં શું કામ હતું ?” ૦-૧૨-૦ આના ભરતાં જેર પડે છે. હોટ- “અમારા પાડોશીને તમે જાણે છે ને. લનું દી'નું રૂપીયાનું બીલ ભરાઈ જાય, પણ તેની છોકરીનું વેવીશાળ એલા ભાઈને ત્યાં અહિંનું કાંઈ નહિ. દરરોજ ખદખદતું પાણી તેની બહેનના દીકરા સાથે થયું.” ન્હાવા જોઈએ. એકાદ દી” જરા ઓછું ગરમ “ઠીક છે બધું. હા ! પણ તમારા ઘેર મલ્યું તે બૂમાબૂમ કરે છે. હવે તે સાહેબ ! તબીયત કેમ છે? સાંભળ્યું'તું કે તાવ સખ્ત કંઈક કડક હાથે કામ લે તે આવક થાય.” આવી ગયે ને ઝાડા પણ ખુબ થયા”
: “ઠીક છે, હવે કંઈક સારુ છે.” કેમ એલા ! તારે બીડીંગ બાંધવી છે? “તમારે ત્યાં પેલું બંડલ મેકવ્યું તે એક આનાના આટલા જ પુલ ! ને ગુલાબ પહોંચ્યું ને ! કેઈને કે જે મા” તે એક જ ! એલા મૂક હજી”
