________________
મારી (પાતાની) વાત મનુષ્યનું મન અનેકાનેક સુંદર ભાવનાઓ તથા વિચારોને અક્ષય ભંડાર છે. કયારે કયે વખતે, કયે વિચાર યા ભાવ, ઘટનાઓ તથા પરિસ્થિતિઓની અનુકુળતા પ્રાપ્ત કરીને કાયી રૂપે સામે આવી જાય, તેને અંદાજ કાઢવો એ મહામુશ્કેલ કાર્ય છે પરંતુ એકદમ જ જ્યારે કેઈ કાર્ય સરસ થઈ જાય છે, જે અંગે કોઈ કલ્પના પણ હતી નથી, ત્યારે એક સુંદર આશ્ચર્ય થાય છે. મારા વડે આ પુસ્તક લખાવું-એ મારા જીવનની એક આવી જ ઘટના છે.
સં. ૨૦૨૪નું લુધિયાણા (પંજાબ) માં કરેલ ચાતુર્માસ હું ભૂલી શકતા નથી, કારણકે તે વખતે મારા મનમાં જૈસલમેરની યાત્રા કરવાના ભાવ જાગ્રત થયા. ચાતુર્માસ પૂર્ણ થતાં જ વિહાર કરી બડૌતમાં આચાર્ય શ્રી વિજયસમુદ્રસૂરિજી મહરાજ સા. ના દર્શન કરી આ મ. ની સાથે હસ્તિનાપુર તીર્થ ગમે ત્યાં શ્રી જૈન શ્વેતાંબર મહાસભા–ઉત્તર પ્રદેશનું પાંચમું અધિવેશને લુધિયાણું-નિવાસી શ્રી ધર્મપાલજી ઓસવાલની અધ્યક્ષતામાં તા. ૧૪-૧-૧૮ ના રોજ ભરાયું હતું. તે સમયે સમાજને જાગ્રત તથા ઉત્સાહિત કરવાને આ મહારાજે ઉપદેશ આપતાં કહ્યું હતું કે “આજના યુગમાં માનવનું સૌથી મહત્વપૂર્ણ તથા મુખ્ય કર્તવ્ય એ છે કે “સમાજ તથા ધર્મનું રક્ષણ કરવું—આ પવિત્ર કાર્યમાં કોઈએ પણ પાછળ રહેવું જોઈએ નહિ.”
આ પ્રમાણે સભાને ધર્મોપદેશ દઈને આ. મ. બડૌત પાછા ફર્યા. બધા સાધુઓ તેમની સાથે પાછા આવ્યા. અહીં પાંચ સાધુઓને વડી દીક્ષા આપીને હું દિલ્હી થઈને જયપુર પહોંચ્યો.
જયપુરમાં વ્યાખ્યાન આપતાં મેં કહ્યું કે “જૈસલમેર જેવા પ્રાચીન તીર્થમાં શાશ્વતી ઓળી (આયંબિલ) ને કાર્યક્રમ મહાન
