________________
( १४३ ), जे मोक्षपथ दातार छे, त्रिलोकने जोता विभु । कलंक हिन दिव्य रूपजे, रहेतु नहिं पण चन्द्र मां । ते देवना पण देव व्हाला, सिद्ध वस जो हृदयमां ॥१५॥ आ-विश्वना सौ प्राणी पर, शुद्ध प्रेम निस्पृह राखता । नहिं राग के नहिं द्वेष जेने, असंग भावे वर्तता ।। विशुद्ध इंद्रिय शुन्य जेवा, ज्ञानमय छ रूपमा । ते देवना पण देव व्हाला, सिद्ध वसजो हृदयमां ॥१६॥ त्रिलोकमा व्यापी रह्या छ, सिद्ध न विबुद्ध ज । नहिं कर्म केरा बंध जेने, धूर्त सम धूती शके । विकार सौ सलगी जता, मन मस्तथातां ध्यानमा । ते देवना पण देव व्हाला, सिद्ध वसजो हृदयमां ॥१७॥ तिमिर केरो स्पर्श तलभर, थाय नहिं ज्यम सूर्यने । तेम दुष्कलंको कमेना, अड़की शके नहिं आपने ॥ जे एकने बहुरूप थई, व्यापी बधे विराजतो । तेवा सुदेव समर्थन, साचुं शरण हुँ मागतो ॥१८॥ रवि तेज विण प्रकाश जे, त्रण भवनने अजवालतो। ते ज्ञानदीप प्रकाश तारा, आत्ममां शं दीपतो।। जे देव मंगल बोध मीठा, मनुजने नित्य आपतो। तेवा सुदेव समर्थनु साचु शरण हुं मांगतो ॥१९॥ जो थाय दर्शन सिद्धनां, तो विश्वदर्शन थायछे ।। जेम सूर्यना दीवा थकी, सौ स्पष्टता देखायछे ।। अनंत अनादि देव जे, अज्ञान तिमिर टालतो । तेवा सुदेव समर्थ, साचुं शरण हुं मागतो ॥२०॥
