________________
(१४२) ते अतिचारी समजबो, जे विषय सुखमां म्हालतो । अति विषय सुख आसक्त ने, हुं अनाचारी धारतो॥९॥ मुज वचन वाणी उच्चारमा, तलभार विनिमय थाय तो। जो अर्थ मात्रा पद महीं, लवलेश वधघट होयतो ॥ यथार्थ वाणी भंगनो, दोषित, प्रभुहूं आपनो । आपी क्षमा मुजने बनावो, पात्र केवल चोधनो ॥१०॥ प्रभु वाणी ? तुं मंगलमयी, मुज शारदा हुं समझतो। बली इष्ट वस्तु दानमां, चिंतामणीहुं धारतो । सुवोधने परिणाम शुद्धि, संयम ने वरसावती । तुं स्वर्गनां दिव्य गीत सुणावी, मोक्षलक्ष्मी अर्पती ॥११॥ स्मरण करे योगी जनो, जेनुं घणा सन्मान थी। वली इंद्र नर ने देवपण, स्तुति करे जेनी अति ।। ए वेदने पुराण जेना, गाय गीतो हर्षमा । ते देवना पण देव व्हाला, सिद्ध वसजो हृदयमां ॥ १२ ॥ जेनु स्वरूप समजाय छ, सद्ज्ञान दर्शन योगथी। ' भंडार छ आनंद ना जे, अचल छे विकार थी। परमात्मानी संज्ञाथकी ओलखाय जे शुभ ध्यानमां । ते देवनापण देव व्हाला, सिद्ध वसजो हृदयमां ॥ १३ ॥ जे कठिन कप्टो कापता, क्षणवारमां संसारनां । , निहालता जे सृष्टि ने जम बोरने निज हस्तमां ॥ योगी जनोने भासता, जे समझना सौ वातमा ।
ते देवनापण देव व्हाला, सिद्ध वसजो हृदयमां ॥१४॥ - जन्मो मरणना दुःखने, नहिं जाणता कदी जे प्रभु ।
