________________
૨૪૬
પામ્યો," આ પ્રમાણે કહેવાય છે, તો તે વચનથી પણ એ જ સિદ્ધ થાય છે કે, પૂર્વે દીક્ષા દ્વારા કલ્યાણ ન સાધ્યું હોય તો અણિમાદિ ભાવોનું પામવાપણું મુસીબતે જ થાય છે. આમ હોવાથી દોષની સંભાવના હોવા માત્રથી દીક્ષાનો નિષેધ કરવામાં ઉલટુ સંકટ આવી પડે તેમ છે અને તે એ
કે, “દીક્ષા વિના વિશિષ્ટ ગુણોની પ્રાપ્તિ ન થાય અને વિશિષ્ટ ગુણો 6 વિના દીક્ષા આપી શકાય નહિ.” આ રીતનો “ઇતરેતરાશ્રય” નામનો
વિરોધ આવે છે.
લંત વિજય.... ભાગ-૪
' અર્થાત્ “દોષની સંભાવના માત્રથી દીક્ષા ન આપવી” અગર
“જ્યાં સુધી દોષની સંભાવના હોય ત્યાં સુધી કોઈને દીક્ષા આપવી | નહિ.” એમ માનવું તે કોઈપણ રીતે વ્યાજબી નથી. છતાં એમ માનશો ૐ તો કોઈપણ આત્મા પોતાનું કલ્યાણ સાધવાને પ્રાય: સમર્થ નિવડશે
નહિ; કારણકે દોષની સંભાવના જ ન રહે એવી દશા પામવાને માટે દ્રવ્યદીક્ષાનું પામવું આવશ્યક પ્રાય: છે. મરૂદેવા માતાના પ્રસંગ જેવા
બનાવોને બાદ કરીએ, તો ક્યારેય પણ દ્રવ્યદીક્ષા પામ્યા વિના જ દોષની | સંભાવના ન હોય તેવી ઉત્તમ દશા પામી શકાતી જ નથી.
આથી સ્પષ્ટ છે કે દોષની સંભાવનાને મહત્વ આપીને, ‘જ્યાં સુધી દોષની સંભાવના હોય ત્યાં સુધી તે કોઈને પણ દીક્ષા આપવી નહિ' એમ માનવું છે કેવળ અનર્થકારક જ છે. દોષની સંભાવના માત્ર બાળદીક્ષિતોને માટે જ નથી, પણ દોષની સંભાવના તો, અભુક્તભોગી 'એટલે બાળદીક્ષિતોને અને સુભક્તયોગી એટલે ભોગમાં યુવાવસ્થાને પસાર કર્યા બાદ દીક્ષિત થયેલાઓ એ બંનેયને માટે સરખી જ છે. પહેલાં આમ સ્પષ્ટ કર્યું અને તે પછી એ સ્પષ્ટ કર્યું કે બાળદીક્ષિત તથા યૌવનને લંઘેલા સુભુતભોગી દીક્ષિત બંનેયને માટે દોષની સંભાવના સરખી હોવા છતાં પણ દોષની સંભાવના માત્રથી બાળકને અગર સુમુક્તભોગી એટલે ભોગ ભોગવવામાં યુવાવસ્થાને લંઘી ચૂકેલા વગેરે કોઈને પણ દીક્ષા ન આપવી જોઈએ, એમ કહેનારા અજ્ઞાન હેવાથી માનવા યોગ્ય નથી જ.
