________________
સેલગરિતી કથા.
( ૨૩૭ )
દિક કરી ગુરૂના શરીરની અસ્વસ્થતા જાણી રાજાએ વિજ્ઞાપ્ત કરી કે—“ હે પૂજ્ય ! મારે ઘેર મારી યાનશાળામાં આપ પધારો. કે જેથી ત્યાં પથ્ય એવા આહાર અને ઔષદિકે કરીને આપના ધર્મ શરીરની રક્ષા માટે હું ક્રિયા-ઉપાય કરાવું. ગુરૂ તેનુ વચન અંગીકાર કરી તેની યાનશાળામાં પધાર્યા. એટલે તેણે વિદ્વાન વૈદ્યોના કહેવાથી સ્નિગ્ધ મધુર આહારે કરીને તેની ઉત્તમ ચિકિ સા આર‘ભી. વૈદ્યોની કુશળતાથી અને પથ્ય આહાર તથા ઐષધાદિકથી થાડા દિવસમાં જ રાજર્ષિ રાગ રહિત અને ખળવાન થયા. પરતુ સ્નિગ્ધ અને ઉષ્ણાદિક આહાર તથા પાને કરીને અત્યંત નૃદ્ધિ પામેલાં તેણે સુખશીલિયા થવાથી સ્થાનાંતરે વિહારની ઇચ્છા ન કરી. તેને ઘણી રીતે કહ્યા છતાં પણ તે પ્રમાદથી વિરામ ન પામ્યા ત્યારે પથક સિવાય બીજા સર્વ સાધુઓએ એકઠા મળી વિચાર કર્યો કે—“ ખરેખર કર્મો ઘણાં ચીકણાં, કુટિલ અને વજ્ર જેવા સારવાળાં હેાય છે તે જ્ઞાનની સમૃદ્ધિવાળાને પણ માર્ગ માંથી ઉન્માર્ગે લઇ જાય છે. આ ગુરૂએ પ્રથમ મેાક્ષની ઇચ્છાથી રાજ્ય લક્ષ્મીને ત્યાગ કરી પ્રત્રજ્યા અંગીકાર કરી હતી, તે હમણાં અતિ પ્રમાદને લીધે પેાતાનું પ્રયાજન વિસરી ગયા છે. આપણને અવસરે સૂત્ર આપતા નથી, પુછતાં છતાં પણ અર્થ કહેતા નથી, અને આવશ્યકાદિક ક્રિયાને મૂકી નિદ્રાને જ બહુ માને છે. આપણને ધર્મ પમાડી ચારિત્ર આપવાથી એ આપણા મેાટા ઉપકારી છે, તેથી તેને છેડવા કે અંગીકાર કરવા એમાં શુ કરવુ ચેાગ્ય છે ? તે આપણે સ્પષ્ટ રીતે સમજી શકતા નથી અથવા કારણ વિના આપણે અહીં નિત્યવાસ કરવા ચાગ્ય નથી, તેથી આ પંથક મુનિને ગુરૂની વૈ યાવચ્ચમાં રાખી ગુરૂની આજ્ઞા લઇ આપણે સર્વે ઉદ્યત વિહારી થઇયે અને જ્યાં સુધી ગુરૂ પેાતાના આત્માને જાણે ત્યાં સુધી કાળ નિગમન પણ કરીયે. ” આ પ્રમાણે વિચાર કરી પંથક સાધુને ગુરૂ પાસે સ્થાપન કરી ગુરૂની સ ંમતિ લઇ સર્વ સાધુઓએ સુખેથી અન્યત્ર વિહાર કર્યો. પથક મુનિ પણુ ગુરૂની વૈયાવચ્ચ અખંડ રીતે ભિકત અને બહુમાન સહિત કરવા લાગ્યું અને પોતાની ક્રિયા પણ સંપૂર્ણ કરવા લાગ્યા.
