________________
૧૯૨
દેવ નમાલા
ફૂલ પણુ અશુભ જ હોય. દરેક જીવ પોતે કરેલાં શુભાશુભ કનાં ફળ પામે છે. બીજા તેા નિમિત્ત માત્ર છે. હું એને પૂર્વ ભવ કહું તે સાંભળઃ—
“ જંબુદ્વીપમાં પૂર્વ મહાવિદેહમાં ચંદ્રકાતા નગરીના સમરથસિહ નામના રાજા હતા. તેને ધારણી નામે રાણી હતી. તેજ નગરનાં પરમ શ્રાવક મહાધનવાન ધનવા નામે શેઠને ચશ્રી અને મિત્રશ્રી નામની એ સ્ત્રીઓ હતી.. તે અને વારા પ્રમાણે પતિ સાથે વિષયસુખ ભોગવતી હતી. પરંતુ એક દિવસે કામવશ થએલી ચંદ્રશ્રી મર્યાદા મૂકીને શાયના વારો હતા છતાં શેઠ પાસે ગઇ. શેઠે તેને કહ્યુ કે “ આજ તારા વાર નથી તે છતાં મર્યાદા મૂકોને કેમ આવી કામવશ થએલી ચશ્રીએ કહ્યુ કે “ એમાં મર્યાદા શી ? ” શેઠે તેને કહ્યુ કે “ કુલવંતને મર્યાદા છોડવી યોગ્ય નથી. ” તેથી ગુસ્સે થએલી તે વીલા માંએ પાછી ફરીને મિત્રશ્રી ઉપર ઘણે દ્વેષ રાખવા લાગી.
"
કેટલાએક દિવસ પછી પિતાને ઘેર ગએલી ચદ્રશ્રીએ મંત્ર, તંત્ર, કામણુ વગેરે કરીને મિત્રશ્રીના શરીરમાં ડાકછુના પ્રવેશ કરાવ્યો. તેથી શેઠ શાભા રહિત થએલી મિત્રશ્રીના ત્યાગ કરીને ચદ્રશ્રીને વશ થયા. પાછળથી શેઠે ખરી હકીકત જાણી તેથી ચંદ્રશ્રીના ત્યાગ કર્યો. આ ચંદ્રશ્રી શ્રાવક ધર્મ પાલવા લાગી. કરેલા પાપને આલેાવ્યા સિવાય મરણ પામીને તારી પુત્રી રૂપે ઉત્પન્ન થઈ છે. એણે પૂ લવમાં મિત્રશ્રીને પતિના વિયેાગ પાડયા તેથી તે વિષકન્યા થઈ છે. એને એવું કર્મ ઉદય આવ્યું છે કે ભરતાર એનું સુખ પણ ન જીવે. કર્મની ગતિ વિચિત્ર છે. તેણે પાતે પૂ
